ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น มีหญิงชาวบ้านอายุมากคนหนึ่ง ลูกของเธอตายไปแล้ว แต่ทิ้งหลานไว้ให้ยายเลี้ยง ยายรักหลานมาก อยากให้หลานได้ดี แต่ยายคนนี้เป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยชอบสังคมกับใคร คนในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยชอบยายด้วย ความรักความห่วงทุกสิ่งทุกอย่างจึงทุ่มเทให้หลาน ยายเคยอุปัฏฐากพระผู้ใหญ่รูปหนึ่ง ท่านเก่งในวิชาเขียนตัวหนังสือของญี่ปุ่น ซึ่งเป็นวิชาที่คนญี่ปุ่นคนจีนยกย่องมาก ยายรู้ว่าท่านพอจะรู้จักกับอาจารย์ที่เก่งที่สุดในด้านนี้ของประเทศที่อยู่ในเมืองหลวง จึงเข้าไปกราบอาจารย์ของยาย เพื่อขอให้ท่านช่วยฝากฝังให้หลานได้ไปเป็นศิษย์ของท่านอาจารย์องค์นั้น ท่านจึงเขียนจดหมายถึงอาจารย์ใหญ่ที่เมืองหลวง

...ยายหวังมากว่าท่านจะเขียนจดหมายด้วยลายมือที่สวยงามให้อาจารย์ใหญ่ในเมืองหลวงได้เห็นแล้วประทับใจ ยายตกใจมากที่ท่านไม่หยิบปากกามาเขียน กลับเอาดินสอเก่าๆ แล้วเอามีดมาเหลามันเพื่อเขียนจดหมาย ปรากฏว่าอาจารย์ใหญ่ที่เมืองหลวงกลับยิ่งประทับใจ ถ้าหากจดหมายเขียนด้วยปากกาท่านคงจะไม่ประทับใจอย่างนั้น ยายเลยมาทบทวนตัวเองว่า เราเห็นดินสอเก่าๆ ก็นึกดูถูกว่าไม่มีประโยชน์ ไม่สวยงาม ไม่มีความหมาย สู้ปากกาที่สวยๆ งามๆ แพงๆ ไม่ได้ แต่ปรากฏว่าเพียงใช้มีดเหลาๆ สักหน่อย กลับเขียนได้ดีมาก ยายจึงนั่งคิดทบทวนว่า เอ...ตัวเรานี่ เหมือนดินสอนั่นหรือเปล่านะ

อาจารย์ท่านตั้งใจสอนเราหรือเปล่าว่า เราก็เคยดูถูกตัวเองว่าเป็นคนเก่าๆ แก่ๆ เป็นคนไม่มีคุณธรรมอะไรเลย ดูถูกดูหมิ่นตัวเอง ไม่เป็นเพื่อนกับตัวเอง เมื่อไม่เป็นเพื่อนกับตัวเอง ไม่รักตัวเอง ก็เลยไม่เป็นเพื่อนกับคนอื่นด้วย ไม่รักใครเลย รักแต่หลานคนเดียว พอกลับมาอยู่คนเดียวก็มาคิดพิจารณาว่า อืม...ท่านอาจารย์ก็แค่เอามีดมาแต่งดินสอเก่าๆ นั้นจนเขียนได้อย่างดี เราก็จะทำเหมือนกัน เราจะขัดเกลาสิ่งเก่าๆ ที่เป็นคราบในจิตใจของเรา ไม่แน่ว่าเราอาจจะทำให้ตัวเองดีและมีประโยชน์ เหมือนกับที่ท่านอาจารย์ทำดินสอแท่งนั้นให้ดีก็ได้ จากนั้นยายก็พยายามทำวัตรสวดมนต์ นั่งสมาธิทุกวัน รู้สึกได้ว่าจิตใจยายดีขึ้นๆ แล้วคนนั้นคนนี้ก็มาพูดคุยขอคำปรึกษา ไม่รู้ว่าเขาเห็นอะไรในตัวยาย ยายเคยรู้สึกว่าตัวเองเหมือนดินสอเก่าๆ ที่ไม่น่าใช้เขียนตัวหนังสืองามๆ ได้ แต่เมื่อได้ฝึกฝนขัดเกลาตัวเอง เหมือนท่านอาจารย์เอามีดมาแต่งดินสอ สิ่งดีงามภายในก็ปรากฏออกมาให้เกิดประโยชน์ทั้งแก่ตัวเองและคนรอบข้าง

พระอาจารย์ชยสาโร