การปรนนิบัติดูแลผู้ใหญ่ผู้มีพระคุณถือว่าเป็นบุญ แต่แม้แต่การเสียสละในกิจที่เป็นบุญนั้น เราไม่ควรละเลยการดูแลตัวเอง เพราะถ้าเราปล่อยให้เหน็ดเหนื่อยเกินไปจนหมดแรง หนึ่ง สุขภาพเราอาจจะเสียจนถึงขั้นทำหน้าที่ไม่ได้ สอง ตอนเหนื่อยมากๆ นั้น เรามักจะเผลอสติ ใช้วาจารุนแรงได้ง่าย แล้วมาเดือดร้อนใจทีหลัง โทษตัวเองว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีทำบาปทำกรรมไว้กับบุพการี

ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ว่าเราเป็นคนไม่ดีหรือเป็นลูกอกตัญญูหรือไม่รู้จักบุญคุณเขาหรือบุญคุณท่านหรอก แต่เราขาดปัญญาในการรับใช้ ในการสร้างประโยชน์กับคนอื่น เราทำเกินกำลังของตัวเอง เกินกำลังก็เกิดปฏิกิริยาภายในจิตใจ

เราต้องให้อภัยตัวเอง เพราะวาจานั้นไม่ได้สะท้อนถึงความรู้สึกที่แท้จริงต่อท่าน และเราต้องเรียนรู้จากประสบการณ์ให้รู้จักพอดีในการเสียสละ เพราะในการสร้างประโยชน์ผู้อื่นในระยะยาว เราต้องรู้จักรักษากายและใจของเราไปด้วย

พระอาจารย์ชยสาโร