‘วัฏสงสาร’ มีราคาค่าพึงจ่าย
ดั่งซื้อขายต้องแลกมาอย่าสงสัย
ยิ่งถวิลความเริงรื่นชวนตื่นใจ
ยิ่งทุกข์ไวเมื่อเจอเบื่อเหลือระอา

ยิ่งหลงใหลในชื่อเสียงเกียรติยศ
ยิ่งสลดเมื่อใครใครไม่เห็นค่า
ยิ่งเสื่อมยศหมดตำแหน่งแข่งกันมา
ยิ่งทรมาเมื่อขาดหายสิ่งหมายปอง

ยิ่งหลงใหลในสรรเสริญชวนเพลินเพลิด
ยิ่งเตลิดทุกข์ใจให้เศร้าหมอง
เมื่อติฉินนินทาเข้ามาครอง
ทุกข์จับจองด้วยเจ็บแค้นแน่นชีวัน

ยิ่งหลงใหลในรูปงามเพริศแพร้ว
ยิ่งไม่แคล้วจากวิโยคสุดโศกศัลย์
เห็นริ้วรอยเพียงนิดจิตจาบัลย์
ความตื้นเขินในใจนั้นพลันทวี

ยิ่งควบคุมคนทั้งหลายสิ่งภายนอก
ยิ่งลวงหลอกว่ามั่นคงทรงศักดิ์ศรี
หากภายในยิ่งหวาดหวั่นอยู่ในที
เกรงสิ่งที่ควบคุมไว้จักเปลี่ยนแปลง

ยิ่งอยากได้ทวีคูณให้พูนเพิ่ม
มุ่งแต่เติมเสริมสิ่งใหม่ให้ผลาดแผลง
‘สุขในสิ่งที่มี’ ยิ่งอ่อนแรง
ใจเหี่ยวแห้งขาดสันโดษเกิดโทษพลัน

ยิ่งยึดมั่นถือมั่น ‘ตัวฉัน’ แน่
เป็นใหญ่กลางจักรวาลแท้มิแปรผัน
ความโดดเดี่ยวยิ่งประชิดติดตามกัน
สถานที่แห่งนั้นพลันเปลี่ยวดาย

‘วัฏสงสาร’ เราสร้างเองโดยแน่แท้
และจักแก้ได้ด้วยมรรคจนหักหาย
จิตมุ่งสร้างวัฏฏะวนจนวุ่นวาย
หยุดเวียนว่ายเราทำได้..ไม่สร้างมัน

ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร
แปลถอดความ โดย ปิยสีโลภิกขุ