.
 "ภาวนาเป็นหลักของใจ"

" .. "หลักของพุทธศาสนาอย่างแท้จริงแล้วอยู่ที่ภาวนา" การให้ทาน การรักษาศีล เป็นกิ่งก้านสาขาดอกใบออกไป "การภาวนานี้เป็นรากแก้วหรือรากเหง้าเค้ามูล สำคัญอยู่ที่การภาวนา"

พอการภาวนาได้หยั่งเข้าถึงจิตแล้ว "จิตจะซึมซาบเข้าถึงธรรมทั้งหลาย" จะฝังความเชื่อความเลื่อมใสต่อมรรคต่อผลไปเรื่อย ๆ ฝังลึกลงไปเรื่อย ๆ ผู้นั้นกลายเป็น "อจลศรัธทา" คือศรัทธาไม่หวั่นไหวในมรรค ในผล ในบุญ ในกรรมในมรรค ผล นิพพาน มีความแน่วแน่ แล้วก็พยายามดำเนินตนไปอย่างงั้น

ไม่ใช่ทำอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าพอเป็นขนบประเพณีว่า ทานก็ทานไปเสียพอเป็นประเพณี จิตใจไม่ดูดดื่มผลก็ไม่ได้มาก การให้ทานได้ผล "แต่ว่าทานด้วยความแน่วแน่ภายในจิตใจ มีการภาวนาเป็นฐานสำคัญ" เป็นแม่เหล็กเครื่องดึงดูดในการให้ทานให้มีกำลังหนักมากขึ้น

นั้นมีผลต่างกันมากนะ "ทำอะไรจดจ่อ ทำอะไรจริงจัง คนมีการภาวนาเรียกว่าคนมีหลักใจ" มีหลักใจแล้วจะทำอะไรไม่ว่าทางโลกทางธรรมเป็นความจริงจังด้วยกันหมด ไม่ค่อยผิดพลาดนะ คนผู้มีธรรมในใจ .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=1767&CatID=2