"รู้แจ้งในรัก โลภ โกรธหลง"

" .. ถ้าผู้ใดมารู้แจ้งในนามในรูปนี้แล้ว ปล่อยวางไว้ตามสภาพอย่างนี้แล้ว กิเลสเหล่านั้นมันจะไม่งอกงามเจริญขึ้นในจิตใจได้เลย

อย่างเช่น "ความรักอย่างนี้ ไม่ทราบว่าจะรักไปทำไม รูปนี้มันก็ไม่เที่ยง ทั้งไม่สะอาดด้วยอย่างนี้" ทั้งเป็นทุกข์ แปรปรวนไปอยู่อย่างนั้น "ทั้งรูปนี้และรูปอื่น ไม่ทราบว่าจะรักมันไปทำไม" เมื่อมันเห็นชัดลงไปอย่างนี้แล้ว มันก็บรรเทาความรักลงได้

"แม้ความโลภก็เหมือนกันแหละ" ไม่ทราบว่าจะไปแย่งชิงเอาสมบัติผู้อื่น มาเป็นของตนทำไม่ล่ะ ในเมื่อร่างกายอันนี้ นามรูปนี้มันไม่ใช่ตัวตน แล้วมันไม่ยั่งยืนอะไรแล้ว "จะไปแย่งชิงเอามาทำไม ให้เป็นกรรม เป็นเวรเป็นบาปเปล่า ๆ" มันรู้มันเห็นขึ้นมาอย่างนี้แล้ว ความโลภมันก็ เบาบางลงไป

"ความโกรธก็เหมือนกัน" ขอให้พากันพิจารณาดูให้ดี ความหลงก็เหมือนกัน "ความหลงก็หมายถึง ความไม่รู้แจ้งในความดี ความชั่วนั้นเองแหละ" เห็นดีเป็นชั่วไป เห็นชั่วเป็นดีไป เห็นสุข กลายเป็นทุกข์ไป "เห็นทุกข์กลายเป็นสุขไปอย่างนี้นะ นี่แหละเรียกว่า หลง ไม่รู้จริงตามเป็นจริง" เห็นของไม่เที่ยงว่าเป็นของเที่ยงไป .. "

หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ