"โลกียะปัญญา"

" .. ปัญญาที่เป็นโลกีย์ "เกิดจากการตรึก การตรอง การดูตำรา จากการสนทนากัน ก็ตื่นเต้นแล้วก็เข้าใจว่า อันนั้นวิเศษพอแล้ว"

พอหันมาดูตัวของตนเองมีแต่กิเลสหุ้มห่อทั้งตัว "เรามาภาวนาต้องการละกิเลสในใจของตัวเอง พอภาวนาเข้า ๆ เลยเป็นการสะสมกิเลสไปในตัว" การอยากรู้ อยากเห็น อยากเป็นนั้น อยากเป็นนี้ ล้วนแต่เป็นกิเลสทั้งหมด

"พระพุทธเจ้าให้สละสิ่งทั้งหมด แล้วทำใจให้เป็นกลางในสิ่งทั้งปวง ไม่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวง แล้วพิจารณาให้รู้เท่า เข้าใจ ตามความเป็นจริงในสิ่งนั้น ๆ"

ตัวอย่าง เช่น พระอานนท์ "พระอนุชาของพระพุทธเจ้าที่เป็นพหูสูตรเรียนรู้รอบในธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า จนจบสิ้น ถึงขนาดนั้นก็ยังไม่ทอดทิ้งสิ่งทั้งปวง" จะให้ถึงซึ่งความเป็นกลาง

เมื่อวันที่จะทำปฐมสังคายนา ท่านพิจารณาธรรมทั้งหลายจนอ่อนเพลียแล้วเอนพระเศียรลงจะบรรทม พระเศียรยังไม่ทันถึงพระเขนย ในขณะนั้น "จิตของท่านพระอานนท์ทอดธุระหมด ไม่มีอะไรเหลือหลอ" จึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์ .. "

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี