"นึกคำบริกรรมพุทโธไม่ออก"

" .. เมื่อคำบริกรรมกับพุทโธติดแนบกันไป ๆ ทุกวัน ๆ จิตก็ค่อยสงบตัวเข้ามาให้เห็นชัด ๆ "คำบริกรรมนี้ไม่ยอมปล่อยตลอดเวลา" จนกระทั่งได้เห็นชัดเจนว่า "คำบริกรรมนี้เมื่อจิตเข้าสงบเต็มที่ของมัน ละเอียดเต็มที่แล้ว คำบริกรรมไม่มี"

ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาอีกว่า "ทำไมทีนี้คำบริกรรมไม่มี จะเกาะอะไรยึดอะไร" แต่ก่อน "เรายึดคำบริกรรม คือ"พุทโธ ๆ ติดกับสติอยู่ตลอดเวลา" แล้วบัดนี้คำบริกรรมนี้หาย "กำหนดอย่างไรให้ปรากฏเป็นคำบริกรรมขึ้นมาก็ไม่มี" หมดต่อหน้าต่อตา เห็นชัด ๆ

แต่ความรู้ละเอียดสุขุมมากทีเดียวตอนนั้น "มีแต่ความรู้ นึกพุทโธก็ไม่ออกไม่ปรากฏ" เหลือแต่ความรู้ล้วน ๆ นี่ทราบได้ชัดว่า "ถึงเวลาจิตที่ละเอียดจริง ๆ แล้วนึกคำบริกรรมไม่ออกไม่มี" .. "

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน 
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=1313&CatID=3