"ฝึกตนให้สวยให้งาม"

" .. บางคนทำบุญ กุศลให้ทานแต่ของดี ๆ ของสวย ๆ งาม ๆ มา "แล้วเป็นผู้มีกริยาวาจาอ่อนโยน พูดจาอ่อนหวาน ไม่พูดกระแทกแดกดันใคร แล้วก็ไม่โกรธกริ้วใคร" มีความอดทนสูง ใครจะด่าจะว่า ติเตียน ก็ไม่แสดงอาการโกรธกริ้วโกรธา "ผู้ใดฝึกตนแบบนี้แล้ว ตายเกิดไปชาติหน้าก็จะเป็นคนสวย คนงาม มีกิริยามารยาท ละมุนละมัย ใครเห็นเข้าก็ปรารถนาจะคบค้าสมาคม นี่ไอ้คนเราน่ะมันเป็น ไปด้วยอำนาจแห่งบุญกรรมบาปกรรมอย่างว่า อย่าไปเชื่ออย่างอื่นเลย"

เห็นคนอื่นเขาสวย เขางาม เขาดี อิจฉาก็มีบางคนน่ะ นั่นแหละ ถ้าผู้ใดมานึกคิดว่า "โอ๊คนผู้นี้ต้องได้ทำบุญกุศล ต้องได้ฝึกตนมาแต่ก่อนเขาเป็นผู้ไม่โกรธ" ไม่ด่า ไม่แช่งไม่แสดงกิริยา หยาบคาย ต่อใครและใคร มาแต่ชาติก่อนเขาไม่แสดงหน้าตาบูดบึ้ง ต่อคนทั้งหลาย "แม้ใครจะว่ากระทบกระทั่งอะไรเขาก็ยิ้มรับเสมอ" คนผู้เช่นนี้แหละ "เกิดมาเขาจึงสวย จึงงาม" จึงมีคนหุ้มห่อ มีคนนับถือลือหน้า

"แม้เราก็เหมือนกันถ้าเราฝึกตน ให้ดีให้งามอย่างว่านี้แล้ว" ชาตินี้ถึงจะรูปร่างไม่สวยงาม จะไม่มีคนนับถือลือหน้า "แต่ไปสู่ชาติหน้าโน้นแหละ บุญกุศล ที่เราฝึกตน ที่ว่าอย่างว่าเมื่อกี๊เนี่ยะ มันก็จะมาอำนวยผลให้ เกิดไปในชาติหน้าให้มีรูปสวย รูปงาม ให้เป็นคนใจดีใจเย็น มีกิริยามารยาทอ่อนโยน" พูดจาปราศรัยอะไรก็ไพเราะเพราะพริ้ง คนทั้งหลายได้พบได้เห็นได้ฟังแล้ว ก็ชอบใจพอใจอยากคบหาสมาคมเหมือนอย่างเขา .. "

"ธรรมทั้งหลายมีใจเป็นใหญ่"
หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญบรรพต อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย