.
 "เรื่องเก่าเรื่องหลัง"

" .. "หลังจากนั้นต้องอาศัยปัญญาค้นคิดพิจารณาให้รู้เรื่อง" พอขยับได้ออกมาห่าง ๆ หน่อย เรามองเห็น ไต้ซัด ถ้าไปแทรกอยู่กับเขา มองไมใคร่เห็นหรอก ค่อยเห็นโทษไปเรื่อย ๆ จนเข้าไปสู่ความสงบ

พอรวบรวม พลังของจิตได้อย่างว่ามานี้ "ปัญญามันเกิดขึ้นจากความสงบ" อันนี้เป็นของแน่นอน แก้จิตใจได้ง่าย บอกแล้วมันยอมรับทันที เพราะว่ามันจนกว่าเขาจะยอมจำนน พูดออกมาคล้ายกับปอบผีที่เคยเล่าให้ฟัง "ทีนี้เขาจะยกเรื่องเก่าแก่มาเล่าให้เราฟัง"

ทีนี้เขาจะยกเรื่องเก่าแก่มาให้เราดู "ท่านเรียกว่าบุพเพ คิดเรื่องเก่าเรื่องหลัง" ซึ่งเราเคยผ่านมาแต่ชาติก่อน เอาร่างกายสังขารก้อนนี้ มาทับถมแผ่นดินคนละแสน ๆ ล้าน ๆ ครั้ง "พอไต้เห็น แค่นี้ก็เกิดความสลดสังเวชใจไม่น้อย" หรือไต้เห็นภพเก่าหนหลังตั้งแต่ชาติก่อน เคยพบทุกข์ทรมาน

เช่น "ในขาติที่เป็นสัตว์บางประเภท หรือชาติที่ไปตกขุมนรกใด ๆ เดือดร้อนวุ่นวายเพียงใดแค่ไหน ไต้ทำเหตุใดวิธีใด ถ้าไปเห็นเข้าอย่างนี้ ยิ่งเกิดความสลดสังเวชใจยิ่งขึ้น"

"เพราะว่าเราปฏิบัติจิตใจก็ย่อมรู้เรื่องของจิตใจ" เมื่อจิตใจอยู่ใต้อำนาจของเราแล้ว มันต้องเล่าให้เราฟังเอง ไม่ต้องบอกยาก มีแต่จะบอกให้หยุดเท่านั้นแหละ เพราะมากจนขี้เกียจฟัง จิตก็ยิ่งเกิดความสลดสังเวชขึ้น

ปัจจุบันนี้เรามองไม่ค่อยเห็นอะไรกัน เห็นแต่โลกปัจจุบัน เห็นแต่ตาเนื้อ "ถ้าเข้าไปถึงตาในแล้วละก็ ไม่ต้องสอนกันมาก จิตใจยอมรับเองว่ามันเป็นคนผิด ผิดแต่ผู้เดียว สร้างสิ่งไม่ดีให้แก่ตนเอง" แล้วเดือดร้อนตัวเอง

"เดียวมันก็หดตัวเข้ามารวมกันเป็นสมาธิเรื่อย ๆ แล้วก็รู้ความจริงแท้มากขึ้นเรื่อย ๆ ไป" มันก็เลยเป็นปกติจิต ไม่ต้องนั่งสมาธิมันก็สงบอยู่อย่างนั้นแหละ เป็นสมาธิอยู่ตลอดเวลา อยู่ในสมาธิขั้นพินิจพิจารณา .. "

"วีระปฏิปทา มหาวีโร"
หลวงปู่ศรี มหาวีโร