"การปฏิบัติ ปัญญาต้องมาก่อน"

" .. การปฏิบัตินี้ต้องปัญญามาก่อน "มารู้เรื่องกาย วาจาว่าโทษของมันเกิดขึ้นมาอย่างไร" ปัญญานี้ต้องพิจารณาหาเหตุผลควบคุมกาย วาจา จึงจะบริสุทธิ์ได้

"ถ้ารู้จักอาการของกาย วาจาที่สุจริต ทุจริตแล้ว" ก็เห็นที่ปฏิบัติ "ถ้าเห็นที่ปฏิบัติแล้ว ก็ละสิ่งที่ชั่ว ประพฤติสิ่งที่ดี" ละสิ่งที่ผิด ประพฤติสิ่งที่ถูกเป็นศีล

"ถ้ามันละผิดให้ถูกแล้ว" ใจก็แน่วแน่เข้าไป "อาการที่ใจแน่วแน่มั่นคง มิได้ลังเลสงสัยในกาย วาจาของเรานี้เป็นสมาธิ" ความตั้งใจมั่นแล้ว เมื่อตั้งใจมั่นแล้ว รูปเกิดขึ้นมา เสียงเกิดขึ้นมาพิจารณามันแล้ว นี้เป็นกำลังตอนที่สอง

เมื่อรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ หรือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์เกิดขึ้นมาบ่อย ๆ ไต้ พิจารณาบ่อย ๆ "ด้วยอาการที่เราตั้งใจมิไต้เผลอ จึงรู้อาการของสิ่งเหล่านี้" มันเกิดตามความเป็นจริงของมัน "เมื่อรู้เรื่อย ๆ ไปก็เกิดปัญญา" เมื่อรู้ตามความเป็นจริง ตามสภาวะของมันสัญญาจะหลุด เลยกลายเป็นตัวปัญญา

"ในการปฏิบัติของเราที่นี่ มีรากฐานคือพระวินัย" พระวินัยรวมทั้งธุดงควัตรและการปฏิบัติภาวนา "การมีสติและการสำรวมระวังในกฎระเบียบต่าง ๆ ตลอดจนในศีล" .. "


หลวงปู่ชา สุภทฺโท