"บุญรักษาตราบเฒ่าชรา"

" .. "ให้พากันอารักขาจิตใจทุกอิริยาบถ" ยืนเดินนั่งนอน ให้ใจตั้งมั่นอยู่ในพุทธคุณ ก่อนนอนให้ไหว้พระก่อน นั่งสมาธิ เอาสติเข้าไปตั้งอยู่ในใจ รวบรวมจิตให้ตั้งมั่นอยู่ในบุญ คุณ มีสัมปชัญญะ "คือรู้ตัวเสมอว่า ขณะนี้เรากำลังทำอะไรอยู่" ต้องกำหนดดูรู้ตัวเสมอ เวลาเกิดอะไรก็ไม่ตกใจไม่หวั่นไหว เพราะว่ามีสติสัมปชัญญะตามรักษาจิตใจอยู่

แต่ถ้าปล่อยกิเลส ตัณหา ครอบงำจิตใจ เกิดอะไรขึ้นก็จะสะดุ้ง กลัว สัตว์ดุร้ายมีพิษไม่จำเป็นต้องไปฆ่าแกงเค้า ที่แท้ไม่คิดว่า "เราเองมีพิษยิ่งกว่าพิษงู" เช่น "โกรธใครก็ใช้วาจาทิ่มแทงเค้า" ให้เจ็บอกเจ็บใจยิ่งกว่าโดนพิษงูกัด เพราะว่าเจ็บที่ใจไม่ใช่ เจ็บที่กาย โบราณจึงบอกว่า "อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย ถึงเจ็บอื่นหมื่นแสนไม่แคลนคลาย เจ็บจนตายเพราะพูดเหน็บให้เจ็บใจ"

เคยไหม "ว่าใครให้เจ็บใจ" ผู้ปฏิบัตินั้น "ใครทำเราเราให้อภัยไป ไม่ผูกเวรผูกกรรม" ขอให้ต่างอยู่เย็นเป็นสุข "รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด" ทำอย่างนี้ "รักษาบุญไว้ในใจ บุญก็รักษาใจเราให้ไม่ดุร้าย" จิตใจก็สม่ำเสมอ เบิกบานด้วยบุญกุศล ไม่อ่อนแอท้อแท้ จากหนุ่มตราบเฒ่าชรา "บุญย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม บุญกุศล ตราบเฒ่าชรา" .. "

"อานุภาพแห่งบุญกุศล" (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)
๒๕ มิถุนายน ๒๕๔๓