.
 "ตนเป็นที่รักยิ่งของตน"

" .. "ผู้ใดสามารถ รักษาจิตใจ รักษาวาจา รักษาการกระทำให้เป็นไปเพื่อไม่เป็นการให้ทุกข์ให้ร้อนแก่ผู้อื่นนั้น" ไม่เรียกว่าเป็นการทำเพื่อผู้อื่น ไม่เรียกว่าเป็นการถือผู้อื่นว่าเป็นที่รักของตน "แต่เป็นการทำเพื่อตนเอง เป็นการถือว่าตนเป็นที่รักของตนอย่างยิ่ง" ไม่มีความรักอื่นเสมอด้วยตน"

ผู้ที่สามารถรักษากายวาจาใจตนให้ดีได้นั้น คือผู้ที่รักตนอย่างยิ่ง "เพราะความรักตนอย่างยิ่งจึงทำให้ประพฤตปฏิบัติดี" เพื่อให้ตนเป็นคนดี ผู้ที่ถือเอาการได้มาด้วยวิธีต่าง ๆ ไม่เลือก สุจริตทุจริต ไม่ใช่ผู้รักตน

"ผู้ที่มีกิริยาวาจาหยาบคายก้าวร้าว ทิ่มแทงหลอกลวง ไม่ใช่ผู้รักตน ไม่ใช่ผู้ที่จะทำให้ตนสวัสดีได้" ตรงก้นข้ามการทำเช่นนั้นเป็นการไม่รักตน "แม้ว่าตนจะคิดว่าเป็นการที่ทำเพราะไม่รักผู้อื่นก็ตาม แต่ความจริงแท้เป็นการไม่รักตน" เป็นการทำให้ตนตํ่าทราม .. "

"สมเด็จท่านสอน"
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร