.
 "ไม้กวาดด้ามหนึ่ง"

" .. ท่านดัดนิสัยเราหนหนึ่ง เราก็ไม่ลืม เรื่อง "ไม้กวาดด้ามหนึ่ง" ที่เราคิดว่าใช้ ไม่ได้แล้วจึงทิ้งเข้าไปในป่า วันต่อมาเราไปเดินจงกรมอยู่ในป่า ถึงเวลาปัดกวาด เราออกมาแล้วเอื้อมมือไปหยิบไม้กวาดที่สอดไว้ใต้ถุนกุฏิ แล้วไปเห็นไม้กวาดด้ามที่เราทิ้งในป่ามาเหน็บอยู่ที่นั่น "อ้าว! ไม้กวาดนี้มันมาได้ยังไง" เราจับเอาไม้กวาดออกมาดู "อ๋อ! ไม้กวาดนี้เป็นไม้กวาดที่เราทิ้งไปเมื่อวันก่อน ใครหนอ? เอามาเหน็บ ไว้ที่นี้ คงเป็นพ่อแม่ครูจารย์แหละ ท่านสอนเรา" เห็นดังนั้น เราก็หมอบเลย

ตั้งแต่นั้นมา ไม้กวาดนี้ถ้าพอซ่อมได้ ยังไงเราจะซ่อมเต็มเหนี่ยวเลยนะ นี่แสดงว่า "มันพอใช้ได้อยู่เอาไปทิ้งทำไม" ท่านเทศน์สอนเรา ตั้งแต่นั้นมา "ไม้กวาดด้ามนั้น" ก็เป็นอาจารย์เอกทีเดียว ไม้กวาดนี่ต้องซ่อม ให้เรียบร้อย จนใช้ไม่ได้แล้วถึงจะทิ้ง ถ้าทิ้งครั้งที่สองนี้ ท่านน่าจะเอามาตีหน้าผากเรา ครั้งนี้ยังไม่ตี อย่างนั้นล่ะ ท่านสอนเรา อุบายท่าน เราก็ปฏิบัติตามนั้นเลย .. "

(วัดปาบ้านตาด ๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๓)