.
 "เสียดายความโกรธ"

" .. การที่บุคคลจะไปนรกอบายภมินั้น "ก็เพราะความโกรธ ความพยาบาทจองเวรกัน เบียดเบียนกันนี่เอง" ไม่ใช่เรื่องอื่นใด "เราคิดดูชิบุคคลจะทำบาป มันก็เรื่องเบียดเปียนกันนี่แหละ" เขาเรียกว่าทำบาปนั้นไม่ใช่อย่างอื่น

"ถ้าใครเว้นจากการเบียดเบียนบุคคลอื่นและสัตว์อื่นได้แล้ว ผู้นั้นไม่ได้ทำบาปเลย" ไม่ได้ทำบาปแล้ว เรื่องนี้มันก็ต้องคิดให้เห็นด้วยตนเอง ถ้ามันไม่เห็นด้วยตนเองแล้วมันก็ละบาปไม่ได้ เป็นอย่างนั้น

ลำพังแต่ผู้อื่นพูดให้ฟัง "ถ้าตนไม่น้อมเข้าพิจารณาให้เห็นด้วยตนเองแล้ว มันก็ไม่ยอมละบาปนั้น" ไม่ยอมละแม้ของโกรธ เสียดายมันมาก "กลัวจะไม่ได้ทะเลาะเบาะแว้งกับเพื่อนบ้าน แล้วก็เลยหวงความโกรธนั้นไว้" เมื่อหวงไว้ ไป ๆ มา ๆ ถูกเพื่อนด่าว่าเอา ตัวก็ทนไม่ไหว แล้วก็ต้องแสดงบทบาทออกไป มันเป็นอย่างนั้น .. "

"ธรรมโอวาท"
พระสุธรรมคณาจารย์ (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)