"จับปุ๊บทุกข์ปั๊บ"

" .. พระสังฆราชองค์หนี่ง ได้เป็นสังฆราชแล้วไปเที่ยวเมืองจีน พอดีไปถึงเมืองจีน คนจีนก็เอาของอะไรมาฝาก เป็นถ้วยชาสวยๆ มาฝากให้ สมเด็จพระสังฆราชไม่เคยเห็นไม่เคยได้ แหม เรามาต่างประเทศนี่ "ชาวจีนเลื่อมใสถวายถ้วยชาเลย พอถ้วยชาถึงมือก็ทุกข์เลย" วางตรงไหนหนอ จะเก็บตรงไหน กลัวมันจะแตก

เราได้ถ้วยชานี้ เราจะเอาไปอวดโยมบ้านเราที่เมืองไทยว่าเราได้ถ้วยชามาจากเมืองจีน "พอเขาถวายถ้วยชา จับปุ๊บทุกข์แล้ว" แหมจะเก็บตรงไหนหนอ จะวางตรงไหน กลัวมันจะแตก พอใส่กระเป๋าก็ต้องเตือนเขาอยู่เรื่อย ระวังของแตกนะ ระวังทุกข์ทั้งนั้นเลย

"แต่ก่อนยังไม่ทุกข์ มันทุกข์ตอนได้ถ้วยชา" มันหนักตอนนี้ เอาถ้วยชาขึ้นเครื่องบินมาถึงเมืองไทย เณรไปใกล้ก็ให้ระวัง ระวังนะ เณรระวังของแตก ระวังของแตก ระวังโยม อย่า เป็นทุกข์ตลอดเวลา "เพราะได้ถ้วยชาใบนั้นมาเป็นของตัวก็เลยเป็นทุกข์"

แต่ก่อนไม่มีถ้วยชาไม่ทุกข์เลย "ทุกข์มันมากับถ้วยชานั่น" ไปยึดมั่นถือมั่นมันจึงเป็นทุกข์ "พออีกวันสามเณรไปจับถ้วยดู หลุดมือแตก" เออ ! "หมดทุกข์ไปเสียทีหนึ่ง มันทุกข์มานี่หลายปีแล้ว" .. "

หนังสือ "อุปลมณี"
พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภัทโท)