.
 "รู้เท่าทันตามความเป็นจริง"

" .. เวลานั่งภาวนาอยู่ก็ว่าเสียงมากวนเรา อันที่จริงนั้น เราไม่เข้าใจว่า "เสียงมากวนเราหรือเราไปกวนเสียงกันแน่" ถ้าเรายึดว่าเสียงมากวนเรา มันก็เกิดความทุกข์ขึ้นมา ถ้าพิจารณาดูให้ดีก็จะรู้ได้ว่า "เราไปกวนเสียงต่างหาก"

เสียงมันก็ดังอยู่แต่ของมัน "มันไม่ได้มีความรู้สึกรำคาญอะไรเลย เราต่างหากที่รำคาญ" พวกเราไปกวนมัน "ความจริงนั้นเสียงก็เป็นเสียง เราก็เป็นเรา" ถ้าเข้าใจเสียได้เช่นนี้ มันก็ไม่มีอะไร เราก็สบาย "มีเสียงขึ้นมาก็รู้ว่าเสียงมันดังแต่ของมัน" เราไม่ได้ยึดหมายมันเข้า เราก็ไม่เกิดทุกข์ "นี่เรียกว่าเรารู้เท่าตามความเป็นจริงแล้ว" .. "

"ทางสายกลาง"
หลวงปู่ชา สุภัทโท