.
 "แก่นของพระพุทธศาสนา"

" .. ใจเป็นของไม่แน่นอนคลอนแคลน "เดี๋ยวคิดไปโน่นไปนี่ ไม่นิ่งอยู่กับที่ได้ ใจเป็นอนัตตาหาได้มีสาระอะไรไม่" คิดอยากโกรธเกลียดใครก็ได้ แล้วนำความเดือดร้อนมาให้แก่ตัวเอง

"ใจเกลียด ใจโกรธ ใจเป็นโทษทุกข์ทรมานด้วยตนเอง" จึงเห็นว่าใจนี้ไม่มีสาระ แล้วไม่เข้าไปยึดเอาใจมาเป็นของตัว ปล่อยวางใจเสีย เห็นใจสักแต่ว่าผู้นึกคิดทำความรู้เท่าแล้วอยู่

"เมื่ออายตนะ ผัสสะ ยังมีอยู่จำเป็นจะต้องรู้ต้องเห็น แต่ไม่เข้าไปทำความเศร้าหมองให้ใจ" เมื่ออายตนะนี้ดับไปแล้ว ผัสสะย่อมไม่ปรากฏ ย่อมดับไปด้วยกัน "อันนี้เป็นแก่นของพระพุทธศาสนา" .. "

"ถาม-ตอบต่างประเทศ"
หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี