.
 "ความมหัศจรรย์อย่างแท้จริง"

จากสมุดบันทึกประวัติพระอาจารย์เจี๊ยะ ..

" .. ท่านจึงเดินทางกลับมาที่วัดอโศการาม เพราะพวกพระที่อาสาติดตามไปอยู่ที่วัดเขาแก้วในตอนแรกก็กลับมาที่วัดอโศการามกันก่อนแล้ว ท่านจึงไม่ห่วงกังวลอะไรที่วัดเขาแก้ว "ท่านจึงอยู่เจริญภาวนาวิหารธรรม อบรมสั่ง สอนภิกษุสามเณร อุบาสกอุบาสิกาผู้ใส่ใจในธรรมที่วัดอโศการามนี้" ให้เขาประจักษ์ ใจในพระธรรมว่า

"เราทุกคนที่เกิดมา ถูกความเกิดแก่ เจ็บ ตาย ความโศก ความเศร้า ความ ทุกข์กาย ทุกข์ใจครอบงำ" ให้ทราบว่า เราทุกคนตกอยู่ในกองทุกข์ มีทุกข์ปรากฏอยู่ในเบื้องหน้าเป็นสด ๆ เหมือนกำลังเดินฝ่าดงหนาม ให้พากันพิจารณาขึ้นมาใน่ใจว่า "ทำอย่างไร เราจึงจะกำจัดดงหนาม คือทุกข์เหล่านี้ให้สูญสิ้นไปได้"

เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว จงพากันบริกรรมภาวนา "พุทโธ ๆๆๆๆ ให้เร็ว ๆๆ จนจิตนี้ มีหลักคือความสงบเป็นพื้นฐาน" แล้วมาพิจารณาขันธ์ห้าด้วยปัญญาอันยิ่งเอง "เพราะถ้าผู้ภาวนามัวเข้าแต่สมาธิอย่างเดียว จิตจะติดอยู่ในสมาธิ" จะเห็นแต่ความหัศจรรย์ทางด้านสมาธิอย่างเดียว

ส่วนความมหัศจรรย์ทางด้านปัญญาจะไม่เห็น "ความมหัศจรรย์ทางด้านปัญญา เป็นความมหัศจรรย์อย่างแท้จริง" ปัญญาจะเกิดขึ้นได้ต้องคิดค้น "มีโยนิโสมนสิการเสมอ ๆ ต้องคิดค้นคลี่คลาย" จนกระทั่งจิตนี้บื่อหน่ายในขันธ์และในจิต "การภาวนาอย่างนี้ก็จะเห็นผลประจักษใจเอง" .. "

"พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง"
(หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท)