"ตัวจริงของจิตเป็นแบบนี้" (ท่านอาจารย์วันชัย วิจิตโต)
.
"ตัวจริงของจิตเป็นแบบนี้"
" .. ถ้าเป็นน้ำก็แหวกลงไป "แหวกจอกแหวกแหนลงไป เห็นแล้วน้ำใสสะอาดซ่อนอยู่ หลังความหมายมั่นสำคัญผิดนี่เอง" แหวกความสำคัญทั้งหลายออก ออกให้หมด ธรรมทุกประเภท อนิจจังก็แล้ว ทุกขังก็แล้ว อนัตตาก็แล้ว แหวกออก ๆ จนไม่มีอะไรให้แหวก ถึงน้ำใสบริสุทธิ์ ถึงจิตดั้งเดิม "ตัวจริงของจิตเป็นแบบนี้ ใสสะอาดบริสุทธิ์ ไม่มีอะไรเจือปน" ใสแท้
เห็นธรรมบรรลุธรรม เห็นกายก็จริง เหนเวทนาก็จริง เห็นจิตจริง ๆ .. ทุกสิ่งทุกอย่างจริงไปหมด .. "ฝึกแล้วฝึกเล่า ภาวนาแล้วภาวนาเล่า ทุกข์แล้วทุกข์เล่า" พยายามแหวกสิ่งที่คนทั้งหลายเขาละเลย ท่านเห็นอะไรท่านก็พินิจพิจารณาเป็นธรรม
"ได้ยินอะไรท่านก็พินิจพิจารณาเป็นธรรม" ได้กลิ่นลิ้มรสได้สัมผัสอะไรก็พินิจพิจารณาเป็นอยู่อย่างนั้น ถึงเอียงซ้ายเอียงขวามันก็ไม่เอียง ต้องปรับให้มันตรงอยู่เรื่อย ตรงความจริงอยู่เรื่อย
ในที่สุดก็แหวกออกหมด "เหลือแต่ความจริงของจิต .. ทางภาคปฏิบัติ ปฏิบัติไป ๆ เหมือนกับจะไม่เห็นฝั่งเห็นฝาอะไรเลย" เหมือนกับไม่มีวันถึงไหน .. ถึง ต้องถึง นักปฏิบัติไม่หยุด ไม่ถอย ยังไงมันก็ต้องถึง เหมือนกับมืดสนิทไม่มีวันสว่างเลย เหมือนกับโง่ดักดาน จนไม่มีวันรู้เลย ไม่ใช่
"มันจะค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไป ๆ จากการประพฤติปฏิบัติของเรา" เปลี่ยนแปลงไปทั้งหมด "จากชั่วเปลี่ยนเป็นดี จากมืดเปลี่ยนไปสว่างไปเรื่อย" จากขุ่นมัวเปลี่ยนแปลงเป็นผ่องใส ๆ จากกิเลสก็เปลี่ยนเป็นธรรมขึ้นมา .. "
"หยดน้ำบนใบบัว" แสงธรรมส่องทาง (๒๙๑)
(ท่านอาจารย์วันชัย วิจิตโต)
