.
 "คติอันนี้เป็นคติอันดีเยี่ยม"

" .. เราได้ค้นคว้า "พินิจพิจารณาร่างกาย จนละเอียดลออไปทุกส่วน ทุกชิ้นทุกอัน จนได้สภาวะของใจ" ได้ลงถึงความจริงประจักษ์ใจ "โลกทั้งหลายนี้ไม่มีปรากฏชิ้นกับใจ ขาดสูญไปหมด อยู่จำเพาะใจอันนั้นอันเดียว ไม่มีสิ่งใดที่เจือปน" ไม่มีเจือปนอยู่ในใจนั้น

แล้วเรานั้นก็ได้เอาสิ่งเหล่านั้นไปนมัสการครูบาอาจารย์ท่าน "ไปเล่าถวายความเป็นไปให้ท่านฟัง" ตั้งแต่เบื้องต้นในการด้นคว้าพินิจพิจารณา จนกระทั้งถึงที่สุดของการค้นคว้าพิจารณาอย่างนั้นลงไปแล้ว ในสภาวะของใจลำดับนั้น มันขาดพึ่บลงไป โดยที่คล้าย ๆ ขาดสติ แต่ไม่ใช่ขาดสติ "มันก็ปรากฏโลกทั้งหลายขาดลงไป ไม่มีอันใดเลย แม้แต่ร่างกายของเราอย่างนี้ก็สูญหายไปหมด เหลือความบริสุทธิ์ของใจอันเที่ยงแท้อันเดียว"

ก็เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วเข้าไปเรียนถาม ท่านก็บอกว่า "เออ! เอาอย่างนั้นแล ให้พิจารณาอย่างนั้น ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ" นี่ท่านไม่มีการคัดค้าน ไม่มีการโต้เถียง หรือไม่มีการที่จะกระโตกกระตาก อะไรทั้งหมดเลย เพราะฉะนั้น "คติอันนี้จึงเป็นคติอันดีเยี่ยม" .. "

หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท
พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง