.
 "แม่พ่อฆ่าเขา"

" .. "นิทานไทยเรื่องหนึ่ง" ซึ่งรู้จักกันดี "ที่มีชายคนหนึ่งต้องโทษประหารชีวิต พ่อแม่ร้องไห้คร่ำครวญ" น้ำตาแทบเป็นสายเลือด "คำตัดพ้อของลูกชายที่กำลังเดินไปสู่ที่ประหาร" คือ "แม่พ่อฆ่าเขา" แม่พ่อไม่เคยดุด่า ไม่เคยว่า "ไม่เคยตักเตือนอบรมสั่งสอนเลย"

เมื่อเขาทำผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ บางทียังชื่นชมว่า "เขาฉลาดที่ทรยศคดีโกงลักโขมยได้สำร็จโดยไม่ถูกจับได้" โดยไม่มีผู้รู้เท่าทัน "แม่พ่อทำให้เขาไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี" ทำผิดทำชั่วร้ายแรงร้ายกาจยิ่งขึ้นเป็นลำดับ "จนถึงต้องเดินเข้าสู่หลักประหาร"

ผู้ใหญ่ทั้งหลาย "เมื่อได้รู้เรื่องนี้แล้ว น่าจะนำไปคิดให้หนัก" อย่าให้วันหนึ่งข้างหน้าต้องถูกลูกหลานตัดพ้อต่อว่า "ทำนองเดียวกับนักโทษประหารผู้นั้น" และเมื่อถึงวันนั้น ท่านอาจมีความรู้สึกว่า ยิ่งกว่ากำลังเดินไปสู่หลักประหารด้วยตนเอง "จงดับไฟแต่หัวลม" ไทยจะได้ไม่สูญสิ้นไปต่อหน้าต่อตา พร้อมกับความสูญสิ้นของวัฒนธรรมไทยที่งดงาม .."

"พระวรธรรมคติ" (สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร)
ประทานบรรดาผู้เข้าเฝ้า ณ วัดบวรนิเวศวิหาร
วันที่ ๒๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๑