.
 "ทำอย่างไรจึงแยบคาย"

" .. "นักภาวนาที่ดีต้องรู้จักค้นหาอุบายอันแยบคาย เพี่อแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นในระหว่างการฝึกจิด" หลวงพ่อสอนให้ลูกศิษย์ของท่านรู้จักสอนตัวเอง ตักเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า

"อย่าไปสรรเสริญจิตของเราอย่างเดียว" เมื่อถึงคราวสรรเสริญมันหน่อยให้พอดี อย่าให้หลง เหมือนกับสอนเด็กนันแหละ บางทีก็เฆี่ยนมันบ้าง "เอาไมเรียวเล็ก ๆ เฆี่ยนมัน" ไม่เฆี่ยนไม่ได้ อันนี้บางทีก็ให้โทษมันบ้าง "แต่อย่าให้โทษมันเรื่อยไป" ระยะเวลาของการนั่ง "จะเร็วจะนาน กี่ชั่วโมง กี่นาที ท่านสอนไม่ให้ไปยึดหมาย เพราะอำนาจของอุปาทาน" แต่ให้ทำให้สบาย ๆ วางจิตใจให้ถูกต้อง

การนังสมาธินี่นะ "สิ่งที่ไม่น่าผิดก็ผิดได้" เช่น "เวลานั่งเราตั้งใจว่า เอาละ มึงละ กูจะ เอาให้มันแน่ ๆ ดูสักที" เปล่า "ไม่ได้เรื่องเลยวันนั้น" แต่คนเราชอบทำอย่างนั้น อันนี้อาตมาก็เคยสังเกตได้ ด้วยวิธีมันเห็นเองของมัน เช่น บางคืนพอเรื่มนั่งก็นึกว่า "เอาละ อย่างน้อยวันนี้ตีหนึ่ง จึงจะลุก" บาปแล้วคิดอย่างนี้ เพราะว่าไม่นานหรอก "มันรุมเอาเกือบตาย"

"แต่เวลานั่งดี ๆ ไม่ต้องกะเกณฑ์ ไม่มีจุดที่หมาย" มันจะทุ่มหนึ่ง สองทุ่ม สามทุ่ม ก็ช่างมัน "นั่งไปเรื่อย ๆ วางเฉยไว้ อย่าบังคับ" อย่าไปหมายมัน อย่าไปบังคับหัวใจว่า "จะเอาให้มันแน่ ๆ มันก็ยิ่งไม่แน่ ให้เราวางใจให้สบาย ๆ หายใจก็ให้พอดี" อย่าเอาสั้น เอายาว อย่าไปแต่งมัน กายก็ให้มันสบาย ทำเรื่อยไป .. "

"อุปลมณี"
หลวงปู่ชา สุภัทโท