"ให้มีสติคุมดวงจิต"

" .. อาตมาบอกไว้เท่านั้นว่า "ให้มีสติคุมดวงจิต" สัตว์นรกก็แม่นจิต สัตว์อเวจีก็แม่นจิต พระอินทร์พระพรหมก็แม่นจิต ที่เข้าพระนิพพาน ก็แม่นจิต ไม่ใช่ใคร จิตไม่มีตนมีตัว จิตเหมือนวอก (ลิง) นี่แหละ แล้วแต่มันจะไป บังคับบัญชามันไม่ได้ แล้วแต่มันจะปรุงจะแต่ง บอกไม่ได้ ว่าไม่ฟัง

เพราะฉะนั้นพระพุทธเจ้า "ให้วางมันเสีย" อย่าไปยึดถือมัน "ก็จิตนั่นแหละ มันถือว่าตัวกูอยู่เดี๋ยวนั้ก็ดี เราถือว่าเราเป็นผู้ชาย เราเป็นผู้หญิง" ก็แม่นจิตนั่นแหละเป็นผู้ว่า มันไม่มีตนไม่มีตัวดอก

แล้วพระพุทธเจ้าว่า "ให้วางเสีย ให้ดับวิญญาณเสีย ครั้นดับ วิญญาณแล้ว ไม่ไปก่อภพก่อชาติอีก ก็นั่นแหละพระนิพพานหละ" แน่ะ พระพุทธเจ้าบอกอย่างนั้น มันไม่อยู่ที่อื่น "นรกมันก็อยู่นี่ พระนิพพานก็อยู่นี่ อย่าไปค้นที่อื่น อย่าไปพิจารณาที่อื่น" ให้ค้นที่สกนธ์กายของตน "ให้มันเห็นเป็นอสุภะอสุภัง ให้เห็นเป็นของปฏิกูล" ให้เกิดนิพพิทาความเบื่อหน่ายมันนั่นแหละ

แต่นี่มันเห็นว่า "เป็นของสวยของ งามของดี ดวงจิตนั่นเมื่อมีสดิควบคุม" มีสัมปชัญญะด้นหาเหตุผล ใคร่ครวญอยู่ "มันเลยรู้เห็นว่าอัตภาพร่างกายนี้เป็นของปฏิกูล ของเน่าเชื่อยผุพัง แล้วมันจะเกิดนิพพิทาความเบื่อหน่าย" จิตนั่นแหละ เบื่อหน่าย

"จิตเบื่อหน่าย จิตไม่ยึดมั่นแล้ว" เรียกว่า “จิตหลุดพ้น” ถึง วิมุตติ วิมุตติคือความหลุดพ้นจากความยึดถือ หลุดพ้นจากอุปาทาน ความยึดมั่นถือมั่น พ้นจากภพจากชาติ ตั้งใจทำเอา .. "

"โอวาทธรรม ๒๖ ปี วันละสังขาร"
หลวงปู่ขาว อนาลโย