"ความยินดีตามมีตามได้"

" .. ความยินดีตามมีตามได้ "ท่านบอกว่าเป็นสมบัติ อันลํ้าค่าหาประมาณมิได้" อะไรทั้งหมดก็เหมือนกัน "ไม่ว่าธรรม ไม่ว่าของภายนอก" มีน้อยแล้วไม่พอใจมักจะเสียหาย

"พอใจกับธรรมที่มีอยู่เป็นอยู่ในตัวของเรา" เช่น "เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา" เห็นมนุษย์สัตว์ทั้งหลายที่เกิดมาเป็นทุกข์ด้วยกัน ทั้งนั้น แล้วเอาทุกข์นั้นมาเทียบกับทุกข์หรือสุขของเรา แล้วจะเห็นว่า "ทุกข์หรือสุขของเขานั้นจะเทียบกันไม่ได้"

ในเมื่อเรามีความสุข เอาทุกข์ของเขามาเทียบกับเรา หรือในเมื่อเรามีความทุกข์ก็ดี "จะเอาความทุกข์ของเขามาเทียบกับของเราก็ไม่ได้เหมือนกัน" ความสุขและความทุกข์ของสัตว์ที่เกิดมาย่อมมีเหมือนกัน

"แต่ทุกข์มากหรือทุกข์น้อย เพราะความเข้าไปยึดถือต่างหาก" เราเกิดมาอยู่ในโลกอันนี้ ทุก ๆ คนจำเป็นจะต้องได้ประสบด้วยกันทั้งนั้น "ผู้คิดเห็นเช่นนั้นจิตย่อมไม่มีอคติใด ๆ ในสัตว์มนุษย์ทั่วไป"

"มีแต่ความเมตตาปรารถนาอยาก จะให้เขาเหล่านั้นได้รับแต่ความสุขถ่ายเดียว" เมื่อเขาเหล่านั้นได้รับความสุขพ้นจากทุกข์แล้ว "ก็พอใจอิ่มเอิบใจ เบิกบาน หรรษา หน้าตาผ่องแผ้วอยู่เป็นสุข"

"มันเลยกลายเป็นพรหมวิหารฌานไปในตัว" นี่แหละความพอใจในธรรมที่มีอยู่ในตัวย่อมเกิดผลประโยชน์อย่างนี้ ฉะนั้น "จึงไม่ควรดูถูกว่าเป็นสิ่งเล็กน้อย" .. "

"เทสรังสีอนุสรณ์"
พระราชนิโรธรังสี คัมภีรปัญญาวิศิษฏ์
(หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)