ใจนี้ย่อมมีหน้าที่ที่จะต้องพิจารณาแยกแยะดูร่างกายอันนี้
ให้มันเห็นทุกกระเบียดนิ้วไปเลย เมื่อมันเห็นแจ้งในกายนี้
ทุกกระเบียดนิ้วไปแล้วต่อไปมันก็จะไม่หวง มันจะไม่อาลัย
จะทอดอาลัยในร่างกายนี้ลง เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง
มันก็เป็นเพียงแต่สภาวะธาตุอาศัยกันอยู่เท่านั้น
และข้อสำคัญ..มันเป็นของไม่เที่ยงนี่ซี
อันนี้มันไม่น่าจะมาห่วง มาหวง
ถ้ามันเที่ยงยั่งยืน..ก็สมควรอยู่ที่จะหวงมันห่วงมัน

บางคนห่วงหวงร่างกายอันนี้รุนแรงมากจนถึงกับไปทำบาป
นั่นแหล่ะ..อันนั้นสำคัญทีเดียว
ถ้าหากว่าบุคคลยังหวงมันอยู่ แต่แล้วไม่ถึงกับใช้มันทำบาป
ใช้มันประกอบกุศลคุณงามความดีต่างๆให้เกิดให้มีขึ้นในตน
อย่างนี้นี่นับว่าเป็นบันไดที่จะให้ก้าวล่วงจากทุกข์ไปเป็นขั้นๆไปได้

...

พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย