การที่เราได้ขันธ์ ๕ อันเป็นรูปร่างของมนุษย์มานี้นะ
บุญกรรมตกแต่งให้มา เพื่อให้เราได้สร้างบุญบารมี
เพิ่มเติมของเก่าให้มันมากขึ้นไปโดยลำดับ
จนกว่ามันจะเต็มบริบูรณ์

คนเรานี้ถ้าสั่งสมบุญไม่เต็มตราบใดแล้ว
ก็จะไม่ยุติลงได้เลยการท่องเที่ยวเกิดแก่เจ็บตายในโลกนี้น่ะ
ก็จะต้องท่องเที่ยวเกิดแก่เจ็บตายในโลกนี้ร่ำไปอยู่อย่างนั้นแหละ
เราท่องเที่ยวมาเกิดมาเพื่อสร้างบุญบารมีเพื่อให้มันเต็ม

แต่ว่าบางคนก็ลืมตัวบัดนี้นะ
ตนเกิดมาแล้วนึกไม่ได้เลยว่าตนเกิดมาสร้างบุญบารมี
นึกไม่ได้ก็เลยเมาอยู่กับโลกอันนี้ไปโดยส่วนเดียว
ดังที่เราเห็นกันอยู่บางคนน่ะไม่ได้สนใจในการบุญการกุศลอะไรเลย
ไม่สนใจในการที่จะละความชั่ว ทำความดีอะไร
ก็อยู่ไป กินไปตามยถากรรมอย่างนั้น ..มีอยู่ถมไป
นี่เรียกว่า คนเรามันลืมตัวนะ มันลืมเหตุปัจจัยของชีวิต
มืดแปดด้านเอาจริงๆน่ะไม่รู้ว่า ตนเกิดมาเพื่ออะไร
ไม่รู้จุดประสงค์เลย ..นั่นแหละ


ทีนี้ผู้ที่เคยมีสติสัมปชัญญะ เคยมีศรัทธามั่น
ในบุญในกุศลมาแต่ชาติก่อนนู้น
พอเกิดมาชาตินี้บุญเก่านั่นแหละมันมาเตือนใจให้ระลึกได้
ให้ระลึกว่า เออ เราเกิดมานี่เราเกิดมาเพื่อสร้างบุญบารมี
บุญบารมีที่เราทำมานั้นมันยังไม่เต็ม ยังน้อยอยู่
จำเป็นที่เราต้องสร้างบุญบารมีให้มันมากที่สุดในชีวิตของเรา
แล้วก็ในขณะเดียวกันนะ สิ่งใดเป็นบาปเป็นโทษ
เราจะพยายามละเว้นให้มันหมดไปเลย
จะไม่สะสมมันไว้ขึ้นชื่อว่าบาป เพราะมันก่อให้เกิดทุกข์

อันผู้ใดมาระลึกถึงตัวเองได้อย่างนี้
นับว่า โชคดีเหลือเกินนะ
นับว่าเป็นคนมีมงคลอยู่ในตนมากมายทีเดียวแหละ
เพราะว่าผู้นั้นจะได้พยายามสั่งสมบุญกุศล
ให้มากขึ้นในตนของตนในเวลาที่มีชีวิตเป็นอยู่นี้

เพราะว่าชีวิตของคนเราในยุคนี้สมัยนี้มันน้อยเหลือเกินนะ
ถ้าใครไม่รีบเร่งทำความดี ไม่รีบเร่งละความชั่วแล้ว
ก็จะไม่ได้ทำเลย พอจะอ้างนู้นอ้างนี้อยู่อย่างนี้ล่ะก็
ไปๆหน่อยหนึ่งความตายมาถึงแล้วก็เหลวเลย
ไม่ได้สั่งสมบุญกุศล ไม่ได้ละความชั่ว
ความชั่วมีอยู่ในใจอย่างไรมันก็ติดสอยห้อยตาม
ก่อทุกข์ให้ไปในชาติหน้าต่อไปอีก
ไอ่อย่างนี้แหละ...มันจึงน่าเสียดายนะคนเรา
ถ้าหากว่าเป็นอย่างว่านี้น่ะ

...

พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย