มีแต่ "เมตตา" อย่างเดียวก็ไม่พอ
มันต้องมี "กรุณา มุทิตา อุเบกขา"ด้วย

กรุณา ความสงสาร เมื่อเห็นคนเห็นสัตว์ตกทุกข์ได้ยาก
ลำบากอะไรก็ไม่แช่งซ้ำ คิดช่วยเหลือเกื้อกูล
ให้เขาเหล่านั้นพ้นจากภัยพิบัติต่างๆเหล่านั้นไป
เท่าที่สามารถจะช่วยได้

เห็นคนอื่นเขาได้ดิบได้ดีก็ไม่คิดอิจฉาริษยา
ถ้าไม่พูดออกมาทางวาจาก็นึกอนุโมทนาอยู่ในใจ
แสดงความพลอยยินดีอยู่ในใจ
กับบุคคลผู้เจริญรุ่งเรืองด้วยลาภยศสรรเสริญ
ถ้าเป็นกาลเวลาควรจะเปล่งวาจา
ออกมาแสดงความยินดีก็แสดงความยินดีด้วย

แต่ถ้าหากว่าไปเห็นเพื่อนถึงความวิบัติ
จนไม่สามารถจะช่วยเหลือได้
เช่นนี้ก็วางใจให้เป็นอุเบกขาลงไป
อย่าไปเสียใจอย่าไปดีใจ
กับบุคคลผู้ถึงความวิบัติถึงสุดขีดแล้ว
ไม่สามารถจะช่วยได้แล้ว

แม้จะเป็นญาติวงศ์พงศาก็ตาม
ก็ต้องนึกถึงกรรมของเขา
เขาเป็นไปตามกรรม เขาทำกรรมอย่างใดมา
เขาก็ต้องเสวยผลแห่งกรรมไปอย่างนั้น
เมื่อเห็นแจ้งในกรรมของเขาอย่างว่านี้แล้ว
มันก็วางอุเบกขาลงได้ หมายความว่า
สิ่งใดที่มันเหลือวิสัยแล้ว ก็ไม่ต้องไปมัวเมาเสียใจ
เศร้าโศกคับแค้นใจไปต่างๆหมู่นั้น

เพราะถึงเสียใจไปอย่างไร
ผู้ที่ถึงความวิบัตินั้นก็ไม่กลับคืนมาได้
แถมยังตนเองก็ยังเสื่อมจากความสุข
จิตใจยังเศร้าหมองไปอีกซ้ำ
อันความโศกความเศร้าความเสียใจต่างๆหมู่นี้
มันก็ทำให้จิตใจนี้ให้เศร้าหมองขุ่นมัว

...

พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
ต.บ้านหม้อ อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย