(บันทึกคำปรารภของท่านอาจารย์
ที่สนทนากับพระภิกษุจากวัดบวรนิเวศฯ)


๑) ปลูกต้นไม้ไม่รู้จักรากรู้จักโคนของมัน
จะไปเที่ยวเหนี่ยวเอาปลายกิ่งปลายก้านมัน
จะได้ประโยชน์อะไร?
หลักปฏิบัติของผมไม่ได้อยู่ในตำรา
มันอยู่ในตัวเจ้าของเอง

๒.) ถ้าผมอายุ ๕๐ แล้วก็เห็นจะไม่อยากมาบวชดอก
แต่นี่ใจมันบวชมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว จะมาเป็นฆราวาสก็กระไรอยู่
ที่ไม่อยากบวชก็เพราะขี้เกียจเทศน์ ขี้เกียจสวดมนต์
ที่ขี้เกียจไม่ใช่เพราะอะไร ..เทศน์แล้วไม่มีใครเขาสนใจเอาไปปฏิบัติ
เรานั่งให้ศีล ๕ เขาทุกวันๆ ก็ไม่เห็นเขาจะได้อะไรสักตัว
สวดมนต์ก็เหมือนกัน เราไปนั่งสวดอยู่ตั้ง ๔๐-๕๐ นาที
กว่าจะได้ฉันข้าวของเขาสักมื้อ
ต้องเสียเวลาตั้ง ๓-๔ ชั่วโมง มันไม่คุ้มกันเลย
เราอยู่ของเราคนเดียว นั่ง ๕-๑๐ นาที ก็ยังมีประโยชน์กว่า

๓.) เป็นฆราวาสก็เบื่อโลก เบื่อเรื่องยุ่งๆเรื่องเงินเรื่องทอง
เรื่องเพื่อน เรื่องฝูง เรื่องวุ่นวายต่างๆ
ครั้นมาเป็นพระก็เบื่อพระอีก เบื่อพระที่ไม่ตั้งใจทำจริง
ตกลงเลยไม่เอาใครทั้งนั้น จะเป็นพระก็ตามเป็นผีก็ตาม
เราขอหนีไปให้พ้นจากโลกนี้เท่านั้น

...

พระอาจารย์ลี ธัมมธโร
วัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ