โดยเฉพาะพวกเราที่ได้มาประพฤติธรรมกันอยู่ในวัดวาอาราม
จะเป็นพระภิกษุสามเณรก็ดี เป็นอุบาสก อุบาสิกาก็ดี
อันนี้ได้ชื่อว่าเป็น "ผู้นำ" เป็นผู้นำหมู่เพราะว่าเป็นผู้มีศรัทธาแรงกล้า
ได้สละสมบัติข้าวของเงินทอง ความผูกพันต่างๆ ในการครองเรือน
มาประพฤติพรตพรหมจรรย์ในพระพุทธศาสนา
เรียกว่าเป็นผู้มาพยายาม "เพียรละชั่ว ทำดี"
ให้เป็นตัวอย่างของคนทั้งหลาย
นี่นับว่าเป็นผู้สำคัญนะเพราะผู้ที่มี "อินทรีย์บารมี" แก่กล้า
จึงสามารถประพฤติพรหมจรรย์นี้ได้
ถ้าหากว่าอินทรีย์บารมีไม่แก่กล้าแล้วทำไม่ได้ เป็นอย่างนั้น

เมื่อเราได้เข้าใจกันอย่างนี้แล้วต่างก็สำรวมกาย วาจา ใจของตน
ให้ตั้งมั่นอยู่ในข้อวัตรปฏิบัติด้วยดี
ทำใจของตนให้เป็นกลาง วางใจให้เป็นหนึ่ง
อย่าให้มันเอียงไปข้างโน้นข้างนี้
ก็จะเป็นเครื่องจูงใจของผู้มีอินทรีย์ยังอ่อนอยู่นั้น
ให้เต็มใจมาประพฤติปฏิบัติตามกันไป

เพราะคนเรานั้นมันชอบความดี
ถ้าเห็นคนอื่นทำดีเห็นเป็นตัวอย่างเข้าแล้ว
มันก็ชอบที่อยากจะทำตามสำหรับผู้ที่ไม่ "หนา" เกินไปนะ
แต่สำหรับผู้ที่หนาเกินไปแล้วอย่างนี้
ถ้าเห็นคนอื่นทำดี..ไม่ชอบก็มี
หาทางกีดกันก็มี อย่างนี้แหละ

ถ้าคนเป็นผู้ที่มีอินทรีย์บารมีอยู่บ้างนี่
เห็นคนอื่นทำดีเป็นตัวอย่างแล้วก็อยากจะทดลองดูบ้าง
แล้วก็จึงได้หันหน้าเข้ามาร่วมประชุม
ทำคุณงามความดีไปตามกำลังความสามารถ
เมื่อนานไปอินทรีย์ก็ค่อยแก่กล้าขึ้นไป
เรื่องอย่างนี้มันมีมาแต่ครั้งพุทธกาลเลยทีเดียวน่ะ

...

พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย