ความไม่เด็ดเดี่ยว ความไม่เอาจริงเอาจังมันก็เป็นสิ่งที่ยาก
สิ่งอันใดที่จะทำลงไปแล้วก็ต้องให้มีความเด็ดเดี่ยว ความจริงจัง
เพราะฉะนั้นการภาวนานี่เป็นสิ่งสำคัญ แต่พูดกันมันเป็นสิ่งที่พูดยาก
เพราะบางคนอ้างตำรับตำราแต่หัวใจไม่เป็น
บางคนมันทำด้วยหัวใจมันไม่มีตำรา อย่างนี้ก็มี..ต่างกัน
เพราะฉะนั้นสิ่งที่พูดบางสิ่งบางอย่างมันก็ขัดหูกัน
บางทีก็จะวางมวยกันก็มี (หลวงปู่หัวเราะ) ฆราวาสน่ะมันเป็นอย่างนั้น
เพราะฉะนั้นการทำใจเราก็ดูเราเอง ครูอาจารย์จะสอนสักขนาดไหน
ถ้าเราไม่มีความเข้มแข็ง ไม่มีความเด็ดเดี่ยวแล้วมันก็จะ "สมาธิ" ก็จะไม่เกิดขึ้น


สมาธิทำอย่างไร..อย่างครูบาอาจารย์ท่านก็สอนให้บริกรรม "พุทโธ"
อย่างนี้เป็นต้น...อย่าง "ครูบาอาจารย์มั่น" อย่างนี้
ให้บริกรรมพุทโธนั่นล่ะตัวสำคัญ แล้วก็มีบางหมู่บางคณะ
ก็เอา "อานาปา" เข้ามา ถ้าว่าเดี๋ยวก็มันจะขัดกันนะ
เพราะฉะนั้นสิ่งอันใดที่เราทำมาประมาณสักสิบห้าวันหรือเจ็ดวัน
เราก็ต้องสังเกต เราทำอานาปามาสามปีเจ็ดปีสิบปีเป็นยังไงทำสมาธิ
ทำพุทโธสิบปีห้าปีเป็นอย่างไร มันต่างกันขนาดไหน ก็ต้องมาชั่งดู
นี่นะแล้วอันใดที่เกิดประโยชน์ อันใดทำให้ใจสงบ
อันใดทำให้เกิดความรู้ความฉลาดตัวนี้ต้องเอามาชั่งดู
ความเจริญของใจ ดับกิเลสได้ขนาดไหน นี่ตัวนี้เป็นสิ่งสำคัญ

เพราะฉะนั้นการปฏิบัติพระพุทธศาสนานี่มีหลักการ
คือต้องทำใจให้เกิดความสงบเท่านั้น นั่นล่ะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

...

พระอาจารย์เจี๊ยะ จุนโท
วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม
อ.สามโคก จ.ปทุมธานี