พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

...


ถ้าบุคคลไม่ได้ฝึกฝนจิตใจให้หนักแน่น ไม่มีปัญญารู้เท่าทุกข์ตามความเป็นจริงแล้ว
มันจึงได้ดิ้นรนกระวนกระวายไปเวลามันเจ็บหนักเข้ามา ขาดสติสัมปชัญญะ
เมื่อจิตกระวนกระวายไปแล้วจิตตั้งไม่ได้แสดงว่า มันไม่มีสติประคับประคองจิตนั้น
ขาดขันติ ความอดทน เหตุดังนั้นจึงต้องไปตามกรรมถ้าตายลงน่ะ
จิตที่ไม่ได้ฝึกฝนให้มีสติเต็มที่ เวลาจวนจะตายอย่างนี้นะ
คนไม่มีสติคุ้มครองจิตตัวเองให้ตั้งมั่น
อยู่ในกุศลธรรมเช่นนี้ตายลงมันก็ต้องไปตามกรรมแหละ
สุดแล้วแต่กรรมไหนมีกำลังเหนือกว่า มันก็ไปตามกรรมนั้น

ผู้ที่ได้ภาวนาฝึกฝนจิตใจของตน ให้ตั้งมั่นอยู่ในบุญในคุณด้วยดี
เช่นนี้เวลาจวนเจียนเข้ามาอย่างนั้นน่ะ
บาปอกุศลต่างๆที่มันจะแทรกแซงเข้ามาครอบงำจิตใจ
มันก็ครอบงำไม่ได้ คือ บาปกรรมมันจะให้บันดาลให้จิตใจนั้น
ฟุ้งซ่านเลื่อนลอยไปลืมตัวไปอย่างนี้นะ ผู้นั้นก็ไม่ลืมตัว
เพราะได้ฝึกสติสัมปชัญญะได้ฝึกสมาธิมาแล้ว
ได้ฝึกใจให้ตั้งมั่นมาแล้วก่อนที่ความเจ็บความตายจะมาถึง

เพราะฉะนั้นการฝึกจิตใจนี้จึงชื่อว่า เป็นสิ่งสำคัญในชีวิตของมนุษย์เรา
ผู้ใดที่เห็นเป็นเรื่องไม่สำคัญอย่างนี้นับว่าเข้าใจผิด
อะไรเล่ามันจะสำคัญเท่าฝึกจิตใจให้เข้มแข็ง ให้ตั้งมั่นด้วยดี
การฝึกอย่างอื่นมันไม่เป็นไปเพื่อความพ้นทุกข์ได้
ผู้จะเสวยทุกข์หรือเสวยสุขก็จิตดวงเดียวนี้เท่านั้น
ดังนั้นจึงควรพากันเห็นความสำคัญของการฝึกฝนจิตนี้