ในขณะที่เรานั่งภาวนาอยู่นี้ย่อมจะเกิดกุศลขึ้นถึง ๓ ทางคือ

"กาย" เราก็ไม่ได้เบียดเบียนประทุษร้ายใคร
"วาจา" เราก็สงบไม่กล่าวร้ายต่อใคร
"ใจ" ของเราก็อยู่ในเจตนาที่ดี คือ ระลึกถึงแต่"พุทโธ"ทุกลมหายใจเข้าออก
ไม่ได้คิดชั่วทุจริตหรือโกรธเกลียดใคร ดังนี้ "กาย วาจา ใจ" ของเราก็บริสุทธิ์
เกิดเป็นบุญเป็นกุศลขึ้นเพราะไม่ได้ทำบาปอันใด

การกำหนดนึกถึงลมหายใจด้วยการภาวนานี้
เหมือนกับได้วาดรูปภาพลงในแผ่นผ้าขาว
จิตธรรมดาของเรานั้นเปรียบเหมือนผ้าขาวเฉยๆ ที่ไม่มีดอกมีดวงหรือลวดลายอะไรเลย
เมื่อเราทำจิตให้สูงขึ้นไปอีกก็ได้แก่ การวาด "มโนภาพ" ลงไป

คือ นึกขึ้นในองค์ภาวนาของเรา เช่น นึกพุทโธ เข้าไปนี้เรียกว่า มโนภาพ
เพราะแลไม่เห็นด้วยตาแต่เห็นด้วยการนึก ถ้าเรานึกก็เหมือนกับสีหรือน้ำหมึก
ที่ซึมซาบลงในแผ่นผ้า ถ้าไม่นึกหรือนึกเพียงตื้นๆก็เท่ากับเส้นดินสอดำ
มันไม่ติดแน่น อาจเปื้อนเปรอะเลอะเลือนได้

...

พระอาจารย์ลี ธัมมธโร
วัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ