พระอาจารย์เปลี่ยน ปัญญาปทีโป
วัดอรัญญวิเวก จ.เชียงใหม่

...

สิ่งที่เป็นอนาคตก็คือสิ่งที่ยังไม่มาถึง ยังไม่ได้ทำ ยังไม่ได้ปฏิบัติ
ไม่ได้พูดได้คุยอะไรไม่ได้คิดได้อ่านเรื่องอะไร สิ่งทั้งหลายเหล่านั้นก็อย่าไปคิด
อย่าไปยุ่งกับมันระยะเราปฏิบัติอย่างนี้ อย่าไปคิดวันนั้นวันนี้อย่างนู้นอย่างนี้
เรื่องราวต่างๆอย่างนู้นอย่างนี้มันจะเกิดขึ้นอะไรหรือจะทำอะไร
หรือจะพูดคุยกันอะไร อย่าไปคิดไปอ่านเรื่องอะไรก็ดี เรื่องอดีต เรื่องอนาคต
ท่านให้ปลดให้ปล่อยเรื่องอดีตอนาคตปลดปล่อยไปหมดอย่าเพิ่งไปยุ่งกับมันอนาคต

อะไรทุกอย่างเรานั่งอยู่นี้ให้เราอยู่นี้ อย่าไปคิดกับมัน เอาปัจจุบัน .."ปัจจุบันธรรม"
เดี๋ยวนี้ "จิต" ของเราอยู่ไหน อยู่กับตนกับตัวไหม กับข้อธรรมกรรมฐานไหม
ต้องมาดูจิตใจของพวกเรามันอยู่กับตนกับตัวไหมเดี๋ยวนี้ หรือมันไปอยู่ที่อื่น
เราต้องควบคุมดูแลให้จิตใจของเรามันคิดอยู่กับตนกับตัวกับข้อธรรมกรรมฐาน
กับลมหายใจเข้าออกนี่ล่ะ เดี๋ยวไม่ดูมันไม่ได้นะลมหายใจเข้าออก..อยากดูมัน
และดูเป็นข้อธรรมกรรมฐาน อยากให้จิตมาดู ดูลม ดูให้มันดีๆไว้ลม
เดี๋ยวมันเฒ่ามันแก่มันจะละหรือจากรูปร่างกายไป ลมหายใจเข้าไม่ออก
หายใจออกแล้วไม่เข้า มันหายไปแล้วจะทำยังไง เราจะมัวเมาเท่าแต่อดีตอนาคตอยู่ไปทำไม
ในปัจจุบันนี้มันเข้ามันออกอยู่ มันระวังมันอยู่ เดี๋ยวมันเข้าแล้วไม่ออก เดี๋ยวมันออกแล้วไม่เข้า
เดี๋ยวมันจะตายลงไปทันทีเขาสมมติให้ทันทีเลยทีเดียว เราจะไปประมาทอยู่ไม่ได้
จึงได้มากำหนดลมหายใจเข้าออกนี่เอง จึงอยากดูมันว่ามันเข้ายาว ออกยาว
เข้าสั้น ออกสั้น เข้าแรง ออกแรง เข้าเบา ออกเบาอย่างไร
แล้วไปยุ่งกับอะไรทำไมก็เราอาศัยลมหายใจเข้าออกนิดเดียวเท่านั้นเอง

นี่แหละเวลาจะฝึกจิตใจต้องระลึกถึงเรื่องอย่างนี้ ว่าเรานึกถึงเหมือนกับ "มรณานุสติ"
ระลึกว่าเราอาศัยลมเท่านั้นแหละ เราจะยืนเดินนั่งนอนเราก็อาศัยลม
เราจะพูดจาปราศรัยเราก็อาศัยลม เราจะกินอันนั้นอันนี้กลืนลงไปได้ต้องอาศัยลม
เราจะเหยียดแข้งเหยียดขาก็ดีอาศัยลม หายใจเข้าออก อาศัยลมหมดเลยทีเดียว
ไม่มีลมมันกระดุกกระดิกไม่ได้ร่างกายมันทำงานไม่ได้ เดินไม่ได้ ยืนไม่ได้ มันเป็นอย่างนี้
พูดคุยอะไรก็ไม่ได้ ก็มันเป็นอย่างนี้เราจะไม่เชื่อมั่น เชื่อมั่นว่ามันเป็นอย่างนั้นรึ
เขาตายกันทุกวันๆ เราจะไปยุ่งเหยิงอยู่กับเรื่องของคนวุ่นวายทำไม
ฉะนั้นฝึกจิตใจของเราให้มันสงบ เป็นสมาธิ ให้มันได้พักผ่อน ให้มันนิ่ง มันสงบ
ไม่ให้ไปยุ่งกับอะไร อยากให้ได้พักผ่อนสงบอยู่จึงเรียกว่า การทำสมาธิภาวนา
ฝึกฝนอบรมจิตใจให้สงบเป็นสมาธิ ให้มันสงบมันจึงจะได้มีความสุข