พระอาจารย์สุวัจน์ สุวโจ
วัดป่าเขาน้อย จ.บุรีรัมย์

...

เพราะพระพุทธเจ้าท่านชี้ชัดไว้แล้ว "อวิชชา" ความไม่รู้สัจธรรมความจริงนี้เอง
เป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร ให้เกิดให้แก่ ยิ่งปรุงแต่งยิ่งสังขารมีมากขึ้นเท่าไร
เราก็ยิ่งหลง ตัณหาก็อาศัยสังขารไปปรุงแต่งทำให้เราหลง
สิ่งที่ทุกข์ก็นึกว่าเป็นเราทุกข์ สิ่งที่สุขก็นึกว่าเราจะได้ความสุข
เราไม่ได้รู้จักเราตามความจริงที่เขามาจริงๆ

เพราะฉะนั้นการภาวนาจนถึง “ธาตุความจริง”
พิจารณาเจาะลึกลงไป ตั้งแต่สังขาร คือร่างกาย
เกี่ยวเนื่องกับเราอย่างไร เป็นเราอย่างไร ตลอดถึงเวทนาความเสวยทุกข์
กำหนดดูจิตแต่เราไม่เกี่ยวข้องกับสุขกับทุกข์

เราจะพยายามรักษาจิตให้เป็น “ธาตุรู้” อย่างเดียว
ให้มันพ้นจากเวทนา จะสามารถทำได้ไหม
พระพุทธเจ้าพระองค์ทำได้ อริยสาวกทั้งหลายท่านทำได้ แล้วก็หลุดพ้น
เรามาภาวนาก็ต้องทดลองดู นั่งให้มันพ้นทุกข์ ให้มันหลุดจากเวทนาได้ไหม
จากเครื่องทรมานแบบนั้น ถ้าจิตสงบแล้วมันก็หลุดจากเวทนาหยาบๆ คือ “ทุกข์”
แต่ยังเวทนาละเอียด คือ “ความสุข” ที่เกิดขึ้นเมื่อทุกข์ดับไป
อันนี้นอกจากพระพุทธเจ้า..ไม่มีใครข้ามได้
นอกจากพระพุทธเจ้าและพระปัจเจกพุทธเจ้า สาวกของพระองค์เท่านั้น
โดยมากจะติด พวกฤาษีชีไพรต่างๆล้วนไปติดที่สุข