พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย


ธรรมะกับกิเลสเป็นคู่ปรับกันนะ เมื่อธรรมะเกิดขึ้น กิเลสมันก็หายหน้าไป
ทีนี้เมื่อบุคคลใดสะสมความโกรธให้หนาแน่นขึ้นในใจ
ไอ้ความเมตตาอารีนั้นก็หายไป ไม่มีล่ะจะไปเอ็นดูกันน่ะ
มองเห็นผู้นั้นเข้านี่เหมือนกับมองเห็นเสือ คิดแต่จะกำจัด
ให้มันพ้นจากหูจากตาไปเลย นี่เป็นอย่างนั้นไป
เมื่อหากว่าความโกรธมันเกิดขึ้นเป็นเจ้าเป็นใหญ่ในจิตใจแล้ว
มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ "เมตตากรุณาธรรม" นี้อยู่ไม่ได้ในใจนั้นน่ะ

ทีนี้เมื่อบุคคลมาเจริญเมตตากรุณานี้ ให้เกิดขึ้นในใจให้มากขึ้นไปแล้วบัดนี้
ไอ้ความโกรธมันก็ตั้งอยู่ไม่ได้ในใจนั้นน่ะ มันก็ระงับไป
เพราะว่าเมื่อเมตตาธรรมเกิดขึ้นแล้ว มันมองเห็นทั้งคนดีและคนชั่วนั้น
ก็เป็นบุคคลที่น่าสงสารไปหมดเลย ไม่ใช่เป็นบุคคลที่น่ารังเกียจ
ก็เพราะว่า คนเหล่านั้นเขาก็ต้องการความสุขเหมือนกันกับเรา

แต่ว่าตอนนี้เขาทำตนให้เป็นคนดีไม่ได้ เพราะว่าเขายังลุอำนาจแก่กิเลสอยู่
เขายังเอาชนะกิเลสเหล่านั้นไม่ได้ เหตุนั้นเขาจึงทำดีไม่ได้
แต่ถ้าหากว่ามีผู้ชี้แนวทางให้เขารู้จักหนทางแห่งความสุขความเจริญได้
เขาก็อาจที่จะทำความดีได้อยู่ ไม่ใช่ว่าเขาจะต้องชั่วอย่างนั้นตลอดไป