"มนุษย์กับเทวดา"

ผู้เขียน : "การที่เราเคารพนับถือเทพยดาต่าง ๆ นี่ ถือว่าเป็นสีลัพพตปรามาสหรือไม่ อย่างไร ขอความเห็นจากหลวงปู่ด้วยครับ"
หลวงปู่ : "การที่พวกเรามีที่พึ่ง ที่เคารพนับถือสิ่งที่สูงกว่าอยู่แล้ว ก็ไม่จำเป็นจะต้องเคารพนับถือในสิ่งที่ตํ่า" ธรรมเนียมในทางธรรมต้องเป็นอย่างนั้น เช่น "เราเคารพนับถือพระพุทธเจ้าว่า เป็นผู้อันทรงคุณอันประเสริฐสูงสุดแล้วอย่างนี้" พวกเทวดา อินทร์ พรหมนั้นยังมีกิเลส ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดเหมือนกันอย่างเรานี้นะ "แล้วเรื่องอะไรที่เราจะไปเคารพกราบไหว้บูชา"

ผู้เขียน : "ก็เราถือว่าท่านเหล่านั้นมีศักดิ มีบุญวาสนายิ่งกว่าเรานี่ครับ"
หลวงปู่ : "มีบุญ แต่ก็ยังไม่พ้นจากความเกิด แก่ เจ็บ ตาย" เราก็มีบุญเหมือนกันอย่างนี้ "ถ้าเรามีศีล ๕ เราประพฤติปฏิบัติธรรม ภาวนา ทำจิตให้ สงบ มีคุณธรรมสูงอย่างนี้ มันก็เป็นสมมุติเทวดาแล้ว" คนเรานี่ เรื่องอะไรล่ะ จึงจะมาตีตัวเองลงตํ่าลงไป "คนเรานี่สามารถทำความดี จนกว่าสำเร็จมรรค ผล ธรรมวิเศษได้" เทวดายังไม่ได้เลย มนุษย์นี้ยังทำได้ "เพราะการทำคุณงามความดี ต้องอาศัยขันธ์ ร่างกายเป็นเครื่องกระทำ" แต่พวกเทวดาไม่มี "บุญสำเร็จได้ด้วย กาย วาจา ใจ มนุษย์เรามีความพร้อมและได้เปรียบตรงนี้"

ผู้เขียน : "คิดอย่างนั้นว่ามนุษย์เราดีกว่าเทวดานี่ ไม่เป็นมานะทิฎฐิหรือครับ"
หลวงปู่ : "จะเป็นมานะได้อย่างไร" โลกเรานี้มันมีสูงมีตํ่า ไม่ใช่ว่าเสมอกันไปหมด ไม่อย่างนั้นมันจะเคารพกันอย่างไร "พวกที่มีคุณสมบัติสูงนี่พวกที่มีคุณสมบัติตํ่า ก็ต้องเคารพพระพุทธเจ้า" ท่านทรงสอนไม่ใช่ว่าให้รังเกียจสัตว์โลกทั้งหลายนี้ "เมื่อเราทำบุญกุศลแล้วเราอุทิศให้ แก่สรรพสัตว์ทั้งหลาย ทั้งที่มีคุณและไม่มีคุณอะไรทั้งหมด เราก็อุทิศส่วนกุศลให้เขาไปได้ นี่การนับถือของมนุษย์เราที่ถูกต้องมันเป็นอย่างนี้แหละ" ไม่ใช่ว่าเราไปเหยียดหยาม ดูหมิ่นเขา .. "

"หลวงปู่เล่าเรื่อง"
พระสุธรรมคณาจารย์ (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)