พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย


ใครๆก็จำเป็นต้องปฏิบัติ จะเป็นคฤหัสถ์หรือนักบวชก็ตาม จะอยู่ในบ้านก็ตาม อยู่ในวัดก็ตาม ก็เป็นหน้าที่ทุกคนจะต้องอบรมสติสัมปชัญญะนี่ให้แก่กล้าขึ้นในจิตใจของตนไม่เช่นนั้นแล้วก็จะเป็นคน “เจ้าทุกข์” อยู่อย่างนั้นแหละ..ร่ำไป เมื่อมีเรื่องอะไรกระทบกระทั่งเข้ามาก็เสียใจไปดีใจไป เศร้าโศกไป ธรรมดาคนที่ขาดสติควบคุมจิตใจแล้วใจมันก็ต้องลอยไปตามกระแสของกิเลสนั้นก็เลยต้องเป็น “เจ้าทุกข์” มากกว่า “เจ้าสุข” ซะแล้ว


เพราะในโลกสันนิวาสอันนี้นะ เราจะไปห้ามไม่ให้คนเขาสรรเสริญหรือว่าห้ามไม่ให้เขานินทายกโทษติเตียนอะไรเนี่ย..ห้ามไม่ได้เลย ไม่มีทางห้าม เมื่อเขาพอใจเขาก็สรรเสริญให้ เมื่อเขาไม่พอใจเขาก็นินทาให้ อันนี้เป็นโลกธรรมดา บาดนิหน้าที่ของตนแต่ละคนนะมีหน้าที่จะต้องควบคุมจิตของตนไว้ให้มั่นคง อย่าได้หวั่นไหวไปตามคำสรรเสริญและนินทาว่าร้ายต่างๆนั้น นี่หน้าที่ของเราแต่ละคนน่ะ มันเป็นอย่างนั้น


เมื่อเราสามารถควบคุมจิตให้ตั้งมั่นอยู่ได้ ไม่หวั่นไหวไปตามเรื่องราวๆต่างๆดังกล่าวมานั้น ก็ย่อมมีความสุขสม่ำเสมอได้ภายในจิตใจ ใจก็ย่อมเป็นกลางอยู่ได้ เรื่องไม่ดีอะไรกระทบมาเรารู้แล้วกำหนดละมันไปเลย เหมือนอย่างลมมันพัดต้นไม้ใหญ่ที่มีรากหยั่งลึกแข็งแรง เมื่อมันพัดมาอย่างนี้ต้นไม้นั้นก็ไม่หักไม่โค่น ลมมันก็ผ่านไปผ่านไปผ่านไป ว่าอย่างนั้นก็เพียงแต่โอนเอนไปนิดหน่อย ครั้นเมื่อลมหายแล้วต้นไม้ต้นนั้นก็ตั้งตรงอยู่ตามเดิม อันนี้ฉันใดก็ให้กระทำจิตใจของตนให้เป็นอย่างนั้น ควบคุมจิตใจของตน ฝึกจิตนี้ให้มันหนักแน่น ให้มันเฉลียวฉลาดด้วยไม่ใช่ให้หนักแน่นเฉยๆ ให้มันเฉลียวฉลาด ให้รู้จักอะไรเป็นอะไร


ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
"สอนให้รู้จักวิธีอบรมตน"