"เหมือนเรืออยู่กลางทะเล"

" .. "บุคคลผู้ไม่มีสมาธิจิต ไม่ทำจิตให้สงบแล้ว" อะไรกระทบกระทั่งมัน มันก็ไม่รู้สึกตัว ท่านว่า "จิตมากระทบเข้ามีแต่ว่าเจ็บอย่างเดียวเท่านั้น" แทนที่จะวินิจวิฉัยว่า "มันเจ็บเพราะอะไร ๆ มันถึงเจ็บอย่างนี้ มันคิดไม่ได้เลย" เมื่อมันเจ็บหนัก ๆ เข้า มีแต่ร้องครวญครางไป ดิ้นรนกระสับกระส่ายไปเนั้นเอง

อันนี้ท่านจึงเรียกว่า "คนเราอันดวงจิตนี้มันตกไปตามกระแสของกิเลสตัณหา" เหมือนกับบุคคลที่เดินทางโดยเรือกระแสของกิเลสตัณหา "เหมือนกับบุคคลที่เดินทางโดยเรือเดินมหาสมุทรลงสู่ทะเล" คลื่นซัดไปท้องมหาสมุทรทะเลนั้นนะ สุดแล้วแต่คลื่นมันจะซัดไปไหนก็ตามมัน .. "

หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ