พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ
วัดอรัญญบรรพต
อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย

อย่างเช่น มาอยู่วัดกันอย่างนี้แหละแล้วก็มาอยู่วัดนี่มันก็ต้องปฏิบัติตามระเบียบของ วัด ก็ต้องโกนผม ต้องนุ่งขาว ต้องสมาทานศีล ๘ ต้องทำข้อวัตรปฏิบัติเหมือนภิกษุสามเณร ต้องเป็นผู้ลดละทิฏฐิมานะลง ไม่ถือเนื้อถือตัว เคารพนบน้อมต่อภิกษุต่อสามเณร ฝึกตน..

คำว่า “ฝึกตน” มันเป็นอย่างนี้แหละ ทำให้ตนนั้นเป็นคนอ่อนน้อม อ่อนโยน ไม่แข็งกระด้างกระเดื่อง ถ้าไม่ได้เข้าวัดเข้าวาอย่างนี้มันทำตนให้อ่อนโยนยากนะ นั่นแหละคนเราส่วนมากมีแต่แข็งกระด้าง คนแข็งกระด้างแล้วมันเข้าวัดไม่ได้ จะมาฝึกฝนตนอย่างนี้ก็ไม่ได้ เพราะว่าสิ่งใดที่มันไม่ชอบใจแล้ว มันไม่ยอมทำน่ะ คนแข็งกระด้างมันเป็นอย่างนั้น

แน่นอนล่ะ การมาอยู่วัดรักษาศีล ๘ อย่างนี้โดยเฉพาะเรื่องอาหารการกินนี่ เคยกินวันละสองครั้ง สามครั้ง ไม่ได้กินบาดนิมาอยู่วัดอยู่วา ต้องกินคาบเดียว อย่างนี้แหละ ถ้าหากว่าคนมีทิฏฐิมานะ..ไม่ได้ โอ้ เราจะมาอดเอาวิมานอะไรอยู่นี่ เออ อย่างนี้นะ ไปอยู่บ้านเราดีกว่า ได้อยู่ได้กินสบาย วันละสองคาบสามคาบก็ได้ ผู้ใดคิดอย่างนั้นแล้วมันก็หนีออกจากวัดไปเลย

แล้วก็ธรรมดาเป็นคฤหัสถ์น่ะ ก็ต้องเที่ยวได้ตามชอบใจ ไปเที่ยวดูหนังดูละคร ดูมหรสพต่างๆนานา รำที่ไหนไปที่นั้น ขับร้องที่ไหนไปที่นั้น ดีดสีตีเป่าที่ไหนไปที่นั้นเหล่านี้ อันเป็นคฤหัสถ์นี่มักจะเห่อไปตามคำโฆษณาของคนในเรื่องสนุกสนาน มันเป็นอย่างนั้นเรื่องมันน่ะ

อย่างนี้แหละถ้าผู้ใดได้ถอนตัวจากคฤหัสถ์เข้ามาอยู่วัดอยู่วาแม้ยังไม่ได้ บวชเป็นพระเป็นเณร แต่เพียงนุ่งขาวห่มขาว โกนผมและรักษาศีล ๘ แล้วมีข้อวัตรปฏิบัติอยู่ในวัดในวาได้นี่ก็นับว่ามีบุญพอได้นะ นั่นล่ะขอให้เข้าใจ บุญมากสมควรจึงทำได้อย่างนี้เพราะฉะนั้นเมื่อเรารู้ว่าเรามีบุญมากพอสมควร ปฏิบัติตามคำสอนพระพุทธเจ้าได้นี่ควรภาคภูมิใจ

ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนาหัวข้อ
"เกิดมาสร้างบารมี"