ตอนนี้เรากำลังพูดกันถึงเรื่องของศีลข้อที่ ๑ ซึ่งเป็นบทบัญญัติที่ห้ามเรื่องการฆ่า มันมี
ประเด็นหนึ่งซึ่งน่าสนใจ และเชื่อว่าหลายคนก็คงสงสัยฆ่าสัตว์ เรารู้แล้วว่าบาป ?...
แต่ถ้าเราฆ่าตัวเราเองล่ะ จะบาปไหม?คำตอบก็คือ บาปแน่นอน ก่อนที่จะถึงคำเฉลย ว่าทำไม
ถึงบาป ? เรามาลองพิเคราะห์ดูหน่อยซิว่า อะไรเป็นสาเหตุทำให้เขาเหล่านั้น ต้องคิดสั้นถึง
ขนาดฆ่าตัวตายถ้าคิดเอง ทำยังไงก็คิดไม่ออก ก็ลองไปฟังความเห็น ของผู้หลักผู้ใหญ่ใน
อดีต อย่างท่าน พ.อ.ปิ่นมุทุกันต์ อดีตอนุศาสนาจารย์กองทัพบก ท่าน พ.อ.ปิ่น
ท่านพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ว่า

เหตุผลที่คนฆ่าตัวตายนั้น มักจะเกี่ยวกับ
- ต้องการหนีให้พ้นไปจากความทุกข์
- ต้องการประชดผู้อื่น
- ต้องการแสดงความเด็ดเดี่ยวตามที่ตนเองคิดเห็น ฯลฯ
เหตุผลแต่ละอย่างเหล่านี้ เมื่อคิดเปรียบเทียบด้วยจิตใจปกติแล้ว ไม่คุ้มค่ากับสิ่งที่เสียไป
คือชีวิตทางศาสนากำหนดกรณีที่ควรจะสละชีวิตไว้กรณีเดียว คือเพื่อรักษาธรรมะ คือความ
ชอบธรรม"ทีนี้ก็เข้าสู่ประเด็นที่ตั้งเป็นหัวข้อไว้ในเบื้องต้น ท่าน พ.อ.ปิ่น ได้อรรถาธิบายว่า
"สำหรับประเด็นที่เกี่ยวกับศีล ถ้าจะมีคำถามว่า คนฆ่าตัวเองบาป หรือไม่บาป ? ก็ตอบได้
ทันทีว่าบาปเพราะว่าจิตของคนที่ฆ่าตัวเอง ถูกโมหะ (ความหลงผิด) ครอบงำ จึงฆ่าจิตที่
มีโมหะนั่นแหละเป็นจิตบาป ฉะนั้นคนฆ่าตัวตาย เพื่อพ้นจากภาวะที่ทุกข์ยาก จึงพ้นได้เฉพาะ
ส่วนร่างกาย และในสายตาของคนอื่นเท่านั้น

ในทางธรรม โดยเฉพาะกฎเกณฑ์ทางจิตใจ เห็นได้ชัดว่า ผู้ฆ่าตัวเอง หาได้พ้นทุกข์ไปไม่
มีแต่ภาวะทางจิตใจของเขากลับทรุดต่ำลงไปอีกส่วนการฆ่าตัวตายอีก ๒ - ๓ ประเด็น นั่นเป็น
เรื่องของโมหะ คือความโง่แท้ๆ จึงเป็นบาปโดยไม่ต้องสงสัย" เรื่องฆ่าตัวตาย หมดปัญหาไป
แต่ก็ยังมีปัญหา ให้สงสัยต่อไป... แต่จะสงสัยเกี่ยวกับเรื่อง อะไรนั้นต้องติดตามต่อในสัปดาห์
หน้าแล้วล่ะครับ

โ ด ย : พ.อ.ปิ่น มุทุกันต์