บางคนกลัวผี ผีที่ข้าพเจ้าเข้าใจแบ่งเป็น ๒ แบบ
๑. คือผีที่เป็นตัวร่างสังขารที่ไม่มีจิตวิญญาณ ไม่สามารถจะเคลื่อนไหวได้เฉกเช่นมนุษย์ทั่วไป
๒. ผีที่เป็นจิตวิญญาณซึ่งไม่มีร่างสังขารให้อยู่เฉกเช่นมนุษย์ทั่วไป
   กลัวว่าผีจะมาหลอกหลอน กลัวผีที่มองไม่เห็น กลัวผีที่ไม่เคยเจอ กลัวผีที่ไม่รู้จัก แต่ไม่เคยกลัวตัวเองเลย ทั้ง ๆ ที่ในตัวของเราก็มีทั้งจิตวิญญาณ และ ร่างสังขาร ถ้าเราแยกจิตญาณ กับ ร่าง ออกจากกันแล้ว เราก็เป็นผีดี ๆ นี่เอง ตอนนี้เราเป็นผี ๒ ชั้นอีกต่างห่าง ชั้นแรก เรามีจิตวิญญาณ ชั้นที่สอง เรามีร่างซึ่งไม่ต่างจากร่างอื่น ๆ ทั่วไป มีตับ ไต ไส้ ปอด หัวใจ มันสมอง เลือด น้ำเหลือง ไขมัน ล้วนแต่สกปรก เน่าเหม็นทั้งนั้น เมื่อนำร่างและจิตมารวมกัน เราก็เป็นผี ๒ ชั้นทันที
   อีกทั้งเรายังหลอกตัวเราเองว่าเราสวย เรางาม หลอกตัวเองโดยแต่งหน้า ทาปาก ทาตา ทาแก้ม แต่งตัวปกปิดความเหี่ยวย่น ความแห้งกร้าน ความหย่อนยาน ปกปิดสัจธรรมของตัวเอง แล้วตนจะเห็นธรรมะได้อย่างไร
   หลอกตัวเองว่า ตนยังสวย ยังหล่อ ยังหนุ่ม ยังสาว ยังรวย ยังฉลาด ยังเก่ง ยังดีกว่าผู้อื่น แต่ข้าพเจ้าพยายามไม่หลอกตัว ไม่หลอกตน ให้สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ สอนตน สอนจนกว่าตนเองจะดับไปตามกาลเวลา
   ข้าพเจ้าพยายามที่จะไม่ลืมทุกครั้งที่ข้าพเจ้าจะนอน ข้าพเจ้าก็นึกว่าข้าพเจ้าจะต้องตาย ข้าพเจ้ารักษาศีล ๕ บริสุทธิ์ และมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง ข้าพเจ้าจะไม่ขอเกิดอีก ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าข้าพเจ้าจะได้เกิดอีกหรือไม่ ซึ่งสิ่งนี้แล้วแต่เวรกรรมของข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าขอให้ได้หวังไว้ก่อน ดั่งที่มีคำกล่าวว่า ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง เมื่อเรามีความฝัน ความหวัง สิ่งนี้จะเป็นสิ่งเตือนใจให้ติดตัวไป หากไม่ได้หลุดพ้นในชาตินี้ ก็ยังเป็นสัญญาให้ได้ระรึกได้ในชาติต่อไป
   อีกเช่นกันข้าพเจ้าพยายามทุกครั้งที่จะไม่ลืมว่าข้าพเจ้าจะต้องตายเมื่อข้าพเจ้าตื่นมาให้ตอนเช้า ข้าพเจ้าก็ขอต่อองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่าขอที่จะไม่เกิดอีก
   เมื่อข้าพเจ้าปฏิบัติเช่นนี้เป็นปกติจนชิน เมื่อไรที่ข้าพเจ้าจะต้องตายไป จิตของข้าพเจ้าก็จะนึกถึงสิ่งนี้ แล้วข้าพเจ้าอาจจะไม่ต้องเกิดอีกก็เป็นได้ ข้าพเจ้าหวังไว้เช่นนั้น