บุญไม่ช่วย ๒

เก้าเดือนผ่านไป หลังเสร็จงานศพสามีภรรยาของขอทานใจบุญนางก็กลับไปใช้ชีวิตอยู่กับผู้เป็นญาติเหมือนเดิม คอยช่วยเขาดูแลในเรื่องทั่วๆไป ใช้ชีวิตอย่างพอเพียงให้ผ่านวันผ่านคืนไปเท่านั้น กระทั่งวันหนึ่งขณะที่นางกำลังตรวจตราความเป็นระเบียบของบ้าน เวลานั้นมีบ่าวกลุ่มหนึ่งกำลังจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องพระโอรสที่เพิ่งจะประสูติจากพระครรภ์ของพระชายาองค์ฮ่องเต้เมื่อสองวันก่อน ว่าทรงมีพระอาการประหลาดผิดจากทารกทั่วไป

ธรรมดาทารกจักร้องก็ต่อเมื่อหิว แลจะหลับก็ต่อเมื่ออิ่ม แต่พระโอรสองค์นี้มิว่าจะหิวหรืออิ่มต่างก็ส่งเสียงร้องอยู่ตลอดเวลา มิว่าพระชายา แม่นม หรือแม้แต่แพทย์หลวงจะประคบประหงมเพียงใด ก็หาทำให้พระองค์ทรงหยุดร้องไม่! จนฮ่องเต้เองก็ทรงหมดพระปัญญาที่จักแก้ไข จึงมีบัญชาให้ไปป่าวประกาศว่าหากผู้ใดสามารถทำให้พระโอรสทรงหยุดร้องได้ พระองค์จักทรงประทานรางวัลให้อย่างงาม และไม่เพียงเท่านั้นนะ พระสิริโฉมของพระโอรสพระองค์นี้ก็ยังทรงแปลกประหลาดอีก คือทรงมีปานแดงราวกับโลหิตลักษณะคล้ายกับตัวอักษร เขียนว่า “ บุญไม่ช่วย ” เกิดอยู่กลางพระนลาฏ(หน้าผาก) อีก ช่างเป็นเรื่องที่อัศจรรย์จริงๆ!

ภรรยาขอทานใจบุญซึ่งยืนฟังอยู่ไม่ห่าง พอได้ยินว่าหน้าผากพระโอรสมีปานแดงดุจสีโลหิตลักษณะคล้ายอักษรเขียนว่าบุญไม่ช่วย ก็ถึงกับตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก เนื่องจากไม่ว่าจะเป็นตำแหน่ง รูปร่าง ตลอดจนความหมาย มันช่างเหมือนกับอักษรเลือดที่นางเขียนไว้บนหน้าผากสามีนางยังไงก็ยังงั้น! ดังนั้นพอตั้งสติได้นางจึงรีบกลับเข้าห้องเก็บข้าวของอย่างลวกๆมัดใส่ห่อขึ้นสะพายบ่า จากนั้นก็ผลุนผันออกจากบ้านมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงทันใด อารามรีบร้อนนางลืมแม้แต่จะเข้าไปลาเจ้าบ้านเบ้านผู้เป็นญาติ!

หลังจากรอนแรมมาอย่างไม่หลับไม่นอน เพียงสองวันนางก็มาถึงเมืองหลวงได้อย่างเป็นที่น่าอัศจรรย์ พอมาถึงนางก็ไม่ยอมปล่อยเวลาให้ผ่านไป รีบสอบถามถึงตำแหน่งที่ตั้งของพระบรมมหาราชวังจากผู้คนทันที พอทราบก็ตรงดิ่งไปตามคำบอก

เมื่อไปถึงนางเห็นที่ประตูวังมีทหารยามรักษาการณ์อยู่จึงหยุดดูท่าทีก่อนว่าจะทำอย่างไรถึงจะเข้าไปได้? หลังจากนิ่งคิดอยู่ครู่นางก็ตัดสินใจเด็ดขาด เดินเข้าไปด้วยกิริยาที่กล้าๆกลัวๆ

ทหารยามครั้นเห็นมีสตรีเดินเข้ามาหาจึงร้องถามไปว่ามีกิจอันใด? ภรรยาขอทานใจบุญบอกว่านางจักมาขอเข้าเฝ้าพระโอรส ทหารยามพอได้ยินเขาก็เข้าใจว่านางคงจักเป็นแพทย์มาขันอาสารักษาพระอาการประชวรของพระโอรส จึงมิได้ซักถามอะไร รีบเข้าเรียนขุนนางฝ่ายในให้ทราบทันที

จากนั้นไม่นานก็มีพระบัญชาให้เบิกตัวนางเข้าเฝ้า เนื่องจากสองสามวันมานี้มีแพทย์มาขอรักษาพระอาการประชวรของพระโอรสกันเป็นจำนวนมาก ดังนั้นเพื่อความสะดวกองค์ฮ่องเต้จึงทรงให้ย้ายพระอู่จากพระตำหนักในให้มาประดิษฐานยังท้องพระโรงแทน

เมื่อมหาดเล็กพานางเข้ามาถึง ขณะนั้นท้องพระโรงที่ทั้งกว้างแลทั้งใหญ่ล้วนกลบไปด้วยเสียงอุแว้ อุแว้ของทารก ดังอยู่ให้ลั่นไปหมด ท่ามกลางสายตาของเหล่าขุนนางตลอดจนนางสนมกำนัลทั้งหลายที่มารอดูว่าแพทย์หญิงผู้นี้จักรักษาพระอาการประชวรของพระโอรสอย่างไร? ภรรยาขอทานใจบุญก็พลันรู้สึกร่างกายสั่นท้าวขึ้นมาทันที เนื่องจากตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจักมีครั้งนี้นี่แล ที่นางต้องตกอยู่ภายใต้สายตาของคนเป็นจำนวนมากถึงเพียงนี้

หลังจากพยายามระงับความตื่นเต้นลงไปได้บ้างนางก็รีบคุกเข่าถวายบังคมยังเบื้องพระพักตร์ ขณะนั้นองค์องค์ฮ่องเต้ทรงร้อนพระทัยเป็นอย่างยิ่งจึงตรัสให้นางรีบลุกขึ้น พร้อมกับรับสั่งให้รีบถวายการรักษาเป็นการด่วน

ภรรยาขอทานใจบุญพอได้รับพระอนุญาตจึงหันไปทางเสียงร้องทันที เวลานั้นนางเห็นที่ห่างไปประมาณเจ็ดแปดก้าวมีพระอู่หลังหนึ่งตั้งอยู่บนแท่นไม้สักทอง เสียงที่ดังกลบท้องพระโรงอยู่ในเวลานี้มันก็คือเสียงร้องที่ออกมาจากพระอู่หลังนั้นนั่นเอง! ดังนั้นจึงค่อยๆเดินเข้าไปหา

พอถึงก็หยุดอยู่หน้าพระอู่สักพัก จากนั้นจึงค่อยๆยื่นมือออกไปแหวกม่านมุ้งที่คลุมมิให้เหลือบยุงริ้นไรเข้าไปกัดต้องพระวรกายออก แล้วจึงก้มหน้าพิจารณาทารกที่นอนอยู่ในพระอู่อย่างละเอียด ภาพที่เห็นเบื้องหน้ามิได้ต่างจากทารกทั่วไปที่นางเคยเห็น คือเด็กอ่อนผู้หนึ่งกำลังส่งเสียงร้องอุแว้อุแว้ นอนกำมือถีบขาอยู่ไม่หยุดนั่นเอง แต่สิ่งที่ทำให้นางต้องถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ก็คือปานแดงที่ปรากฏอยู่บนพระนลาฏ เนื่องจากมันช่างเหมือนกับอักษรเลือดที่นางเขียนไว้ที่บนหน้าผากสามีนางยังไงก็ยังงั้น! นางต้องพยายามทำใจอยู่พักใหญ่กว่าจะมิให้นึกถึงเรื่องราวในอดีตได้

หลังจากควบคุมอารมณ์ได้นางก็เริ่มคิดถึงปัญหาเฉพาะหน้า ว่าจะรักษาพระอาการประชวรของพระโอรสอย่างไรดี? เนื่องจากนางมิใช่แพทย์ ดังนั้นความรู้หรือความสามารถในการรักษาโรคจึงไม่ได้มีแม้แต่น้อย ที่มาเมืองหลวงนี่ก็เพราะความอาลัยรักในสามีเป็นแรงผลักดัน อยากจะเห็นปานแดงของพระโอรสเท่านั้น มิได้คิดไปไกลว่าเมื่อเห็นแล้วจากนั้นจักทำอย่างไร? หรือจักต้องใช้วิธีใดรักษา? ฉะนั้นเวลานี้นางจึงไม่รู้ควรทำเช่นไร? ยิ่งบรรดาผู้คนต่างก็เพ่งมายังนางเป็นจุดเดียว นางก็ยิ่งประหวั่นลนลานจนทำอะไรไม่ถูกเข้าไปใหญ่

หลังจากที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่พักใหญ่ ในที่สุดนางก็ตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน ค่อยๆยกมือขึ้นมาพนมพร้อมกับหลับตาสำรวมใจ โดยปล่อยวางเรื่องรอบกายออกไปทั้งหมด จากนั้นนางจึงตั้งจิตอธิษฐาน “ หากแม้นผลทานที่สามีนางทำไว้มีจริงแล้วไซร้ ก็ขอให้ฝ่ามือที่นางจะลูบลงบนพระนลาฏของพระโอรสในครั้งนี้ จงทำให้พระองค์ทรงหยุดร้องด้วยเถิด แลขอจงขจัดเสียซึ่งปานแดงที่มีอยู่นี้ให้ลบออกไปจนหมดจนสิ้นเถิด! ”

หลังจากที่ยืนหลับตาอยู่พักใหญ่จนคนในท้องพระโรงต่างหันมามองหน้ากันว่าแพทย์หญิงนางนี้จักทำอะไร ในที่สุดนางก็ค่อยๆลืมตา พร้อมกับยื่นมือช้าๆลงไปลูบพระพักตร์ของพระโอรสด้วยอาการทะนุถนอมราวกับมารดาลูบไล้บุตร บัดนั้นเองด้วยอำนาจแห่งแรงอธิษฐาน เหตุการณ์อันแสนอัศจรรย์ก็พลันบังเกิดขึ้น

ทันทีที่มือของนางสัมผัสกับพระนลาฏของพระโอรสเท่านั้น เสียงร้องอุแว้ อุแว้ ที่ดังติดต่อกันมาเป็นเวลาสามสี่วัน ก็มีอันให้เงียบสงบลงไปราวปลิดทิ้ง อีกทั้งปานแดงอันแสนจะน่าเกลียดน่าชังที่ขึ้นอยู่บนพระนลาฏ พอถูกมือของนางลูบไล้เบาๆ ก็มีอันให้อันตรธานจางลง ๆ ไปทีละน้อย ๆ จนกระทั่งไม่เห็นแม้แต่ร่องรอย!

บรรดาข้าราชบริพารพอเห็นดังนั้นก็ถึงกับตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกกันไปทุกผู้ทุกนาม แทบจักกล่าวได้ว่าท้องพระโรงเวลานั้นแม้เพียงเข็มหล่นสักเล่มก็ยังกังวานยิ่งกว่าเสียงลั่นระฆังเสียอีก

หลังความเงียบครอบคลุมอยู่ชั่วขณะ จากนั้นทั่วทั้งห้องโถงที่ทั้งกว้างแลทั้งใหญ่ก็กึกก้องไปด้วยเสียงไชโยโห่ร้องจนสะเทือนเลื่อนลั่นปานว่าหลังคาจักถล่มลงมาเสียให้ได้เนื่องจากเหล่าขุนนางพอเห็นพระอาการประชวรของพระโอรสหายเป็นปกติ พวกเขาต่างก็ดีใจกัน จนเกินจักหักห้ามใจได้ พากันเปล่งเสียงไชโยออกมาเสียจนดังลั่น

ฝ่ายองค์ฮ่องเต้และพระชายาครั้นทรงเห็นพระโอรสทรงหายเป็นปกติพระองค์ก็ทรงมีพระปีติเกษมสำราญขึ้นมาทันใด ทรงบัญชาให้มหาดเล็กปูนบำเหน็จเป็นทองคำแท่งแก่แพทย์หญิงนางนี้ทันที เนื่องจากทรงถือว่านางเป็นผู้ที่มีบุญคุณต่อพระองค์

ด้านแพทย์หญิงครั้นได้รับพระราชทานรางวัลแทนที่จะดีใจ ที่ไหนได้นางกลับปฏิเสธรางวัลขององค์ฮ่องเต้ไปเสียยังงั้น เพียงแต่กราบบังคมทูลขอให้พระองค์ทรงรับนางไว้เป็นข้าราชบริพารคอยทำหน้าที่เลี้ยงดูพระโอรสให้เจริญเติบใหญ่ต่อไปภายหน้า เท่านี้นางก็พอใจแล้ว

องค์ฮ่องเต้เมื่อทรงทราบความประสงค์ของนาง พระองค์ก็มิได้ทรงขัดข้องแต่อย่างใด ทรงอนุญาตให้ตามคำขอ ดังนั้นนับแต่นั้นภรรยาขอทานใจบุญจึงอาศัยอยู่ในพระราชวังคอยทำหน้าที่เลี้ยงดูพระโอรสซึ่งก็คือขอทานใจบุญและสามีนางในอดีตชาติ ต่อไปอย่างมีความสุข.

จากเรื่องที่นำมาเล่า คิดว่าคงพอทำให้หลายท่านได้แง่คิดเกี่ยวกับการให้ผลของกรรมกันบ้างไม่มากก็น้อย และก็คงรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่สลับซับซ้อนเพียงไหน อย่างขอทานใจบุญหากเทพยดาไม่ช่วยแล้วไซร้ เขาก็ต้องรอถึงอีกสามชาติกว่าจะได้มาเกิดเป็นองค์ชาย ถึงชาติปัจจุบันเขาจะทำความดีมากมายเพียงใด ตราบใดที่กรรมชั่วยังให้ผลอยู่ความดีหรือบุญที่ทำก็ยังไม่สามารถให้ผลได้ จนกว่ากรรมชั่วจะหมดลงไปเมื่อไรนั่นแล กรรมดีถึงจะให้ผล!

ฉะนั้นหวังว่าท่านที่ยังไม่ทราบจะตอบโจทย์ข้างต้นได้อย่างไรมาถึงตรงนี้แล้ว คงพอจักมีความสามารถแล้วกระมัง?

ด้วยความปรารถนาดี

สืบ ธรรมไทย