ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น
                     ผู้ซึ่งไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง





-:-ตนแลเป็นที่พึ่งของตน, บุคคลอื่นใครเล่าพึงเป็นที่พึ่งได้ -:-

๏ พุทธพจน์ ที่กล่าวมา สองคาถา
คุ้นหู ตา พวกเราเห็น เป็นนิจสิน
ได้ยินถ้อย ร้อยคาถา เป็นอาจิณ
ใช่นำมา เล่นลิ้น หรือล้อความ

๏ พระองค์ตรัส ให้เรานี้ มีที่พึ่ง
มีเพียงหนึ่ง ที่ชิด ติดองค์สาม
ไม่พ้น กาย วาจา ใจ ที่งดงาม
ก่อในคาม เป็นกุศล ยลสิ่งดี

๏ ให้มีตน เป็นที่พึ่ง เพียงหนึ่งแน่
ที่พึ่งแท้ ยามยากไร้ ให้สู่ศรี
ตนนันแล เป็นที่พึ่ง ได้อย่างดี
อย่าได้มี สิ่งอื่น ที่พึ่งพา

๏ แต่ว่าตน ที่จะเป็น ที่พึ่งได้
ตนนั้นไซร้ ต้องฝึกให้ สิ้นกังขา
ต้องดำเนิน เดินอยู่ ในมรรคา
ขององค์พระศาสดา มหามุนี

๏ ใช่หมายถึง ปุถุชน คนหยาบช้า
ไร้ปัญญา มากตัณหา พาสิ้นศรี
กิเลสสาม ลามเร้า เนาฤดี
ทุกทิวา ราตรี มิได้การ

๏ เพราะว่าจิต ที่ฝึกแล้ว ย่อมแกล้วกล้า
ละตัณหา เกิดปัญญา ก่อผสาน
เป็นที่พึ่ง แห่งตนได้ ไม่เสียการณ์
จักสืบสาน บุญกุศล ดลฤทัย

๏ อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ แน่
เป็นของแท้ พุทธพจน์ จึงสดใส
มาเถิดท่าน มาเรียน เพียรฝึกใจ
ให้จิตเป็น ที่พึ่งได้ ในทุกยาม ๚


เจริญในธรรม เจ้าค่ะ