คิดดูง่ายๆสิ่งที่เราหวงแหนทุกอย่าง
ยิ่งหวงมากห่วงมากก็ยิ่งทุกข์มาก
เช่น ลูกของเรา สามีภรรยาของเรา
พ่อแม่ของเรา เราถือเป็นของของเรา
พวกเหล่านั้นหากป่วยไข้
จิตใจของเราจะต้องกังวลวุ่นวาย
วิ่งเต้นหาหยูก หายา หามด หาหมอมารักษา
ไม่เป็นอันกินอันนอนถ้าป่วยหนักเข้า
ทั้งๆที่เราอยู่สบายกายของเราไม่มีไข้ไม่มีเจ็บอะไร
แต่ก็เป็นไปเพราะความรัก อำนาจของใจที่ไปยึดไปเกี่ยวข้อง

คนอื่นซึ่งนอกจากความรักของเรา
ไม่ไปเกี่ยวข้อง ไม่ไปยึดถือ
เขาป่วยเขาเป็นเขาล้มเขาตาย
สบาย...ไม่มีการคิดอะไร
ว่าคนนั้นป่วยหนัก คนนั้นตายไป..
เสียจิตเสียใจอย่างนั้นอย่างนี้ไม่มี
จิตของพวกเราที่ไม่มีธรรมอคติอย่างนี้

ถือยึดในสิ่งของของตน แล้วไม่ยึดไม่ถือ
ไม่ถือว่าเป็นของของตนญาติของตน คนของตน
ทั้งๆที่คนเหล่านั้นมีคุณค่าเสมอกัน
คนเราตายหรือคนเขาตาย ก็คือตายด้วยกัน
คนเขาเจ็บ คนเราเจ็บก็คือเจ็บด้วยกัน
แต่พวกเราท่านนี่ไม่พิจารณา
จิตจึงยึดเป็นบางเกาะบางดอนบางสิ่งบางอย่าง
นี่คือ "จิตไม่เสมอ" จิตยังไม่เห็นอรรถธรรม
ไม่พิจารณาตามเป็นจริง

...

พระอาจารย์สิงห์ทอง ธัมมวโร
วัดป่าแก้วชุมพล
อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร