...ในขั้นปฐมฌาน จิตยังสังโยคกับอารมณ์อยู่ อายตนะภายใน ยังพร้อมที่จะรับสัมผัสอายตนะ
ภายนอกได้อยู่ ฉะนั้น เสียงจึงสามารถเสียดแทรกเข้าไปทางโสตประสาทสู่จุดรวมคือใจแล้ว
ทำใจให้กระเทือน เคลื่อนจากอารมณ์ที่กำลังคิดอ่านอยู่ บรรดาอายตนะภายนอก ที่สามารถ
เสียดแทรก ทำความกระเทือนใจในเวลาทำฌานนั้น เสียงนั้นเป็นเยี่ยมกว่าเพื่อนยิ่งเป็นเสียงที่
กระแทกแรงๆ โดยกะทันหัน ยิ่งเป็นหนามที่แหลมที่สุด สามารถกระชากจิตจากฌานได้ทันที
ทันใด แต่ถ้าดื่มด่ำในอารมณ์ของฌานให้มากยิ่งขึ้นเป็นทวีคูณแล้ว เสียงก็จะทำอะไรใจเราไม่
ได้ยินก็เหมือนไม่ได้ยิน ไม่กระเทือนถึงใจแต่ประการใด "นี้คือหนามของปฐมฌาน"