ส่วนใหญ่ใช้อะไรฝึกจิต รักษาจิตครับ   

พระโยคาวจรผู้ฉลาด
พึงรักษาคุ้มครองจิตเพราะอะไร ?

เพราะ......!!

....."การฝึกจิตที่ข่มได้ยาก เบา
มักตกไปในอารมณ์ใคร่
การฝึกจิตเป็นความดี
จิตที่ฝึกดีแล้วจะนำความสุขมาให้"

เพราะฉนั้น....!!

....."บัณฑิตพึงรักษาจิตที่เห็นได้ยาก
ละเอียดยิ่งนัก
มักตกไปในอารมณ์ใคร่
จิตที่คุ้มครองแล้วจะนำความสุขมาให้"

เพราะ......!!

....."จิตนี้ไปไกล
เที่ยวไปดวงเดียว
ไม่มีรูปร่าง
มีถ้ำเป็นที่อาศัย
ผู้ใดสำรวมจิตไว้ได้
ผู้นั้นจะพ้นจากบ่วงมาร"

....."ปัญญาของผู้มีจิตไม่ตั้งมั่น
ไม่รู้สัทธรรม
มีความเลื่อมใสเลื่อนลอย
ย่อมไม่บริบูรณ์"

....."อนึ่ง ภัยย่อมไม่มีแก่ผู้ตื่นอยู่
ผู้มีกัมมัฏฐานมั่นคงเป็นสหาย
มีจิตไม่ขวนขวาย
มีจิตไม่ถูกกำจัดละบุญและบาปได้แล้ว
ย่อมอยู่เป็นสุขทุกเมื่อ".


ใช้พระธรรมเทศนาฝึกจิต และรักษาจิตครับ
พระธรรมเทศนาเหล่านี้เรียกว่า บทอรหัตตมัคค หรือคาถาธรรมบท
ผู้มีอินทรีย์แก่กล้า ฟังจบพระคาถา ย่อมบรรลุมัคคผลเร็วพลันครับ

ชอบบทไหนก็เลือกเอานะครับ
ใช้ฝึกจิตรักษาจิตได้ดีครับ

1.เรายังมองไม่เห็นความสวัสดี
จักมีแก่สัตว์ทั้งหลาย
นอกจากปัญญาและความเพียร
นอกจากความสำรวมอินทรีย์
และความสละวางทุกสิ่งทุกอย่าง


2.ความโศกทั้งหลาย
ย่อมไม่มีแก่ผู้มีจิตมั่นคง ไม่ประมาท
เป็นมุนีผู้ศึกษาในทางแห่งมโนปฏิบัติ ผู้คงที่
สงบระงับแล้วมีสติในกาลทุกเมื่อ


3.กิเลสเครื่องกังวลใดมีอยู่ในกาลก่อน
เธอจงยังกิเลสเครื่องกังวลนั้น
ให้เหือดแห้งหายไป
กิเลสเครื่องกังวลใด
จงอย่ามีแก่เธอในภายหลัง
ถ้าเธอจักไม่ยึดถือขันธ์ในท่ามกลาง
ก็จักเป็นมุนีผู้สงบระงับแล้วเที่ยวไป....ดังนี้


4.จิตที่ตั้งมั่นไม่หวั่นไหวดั่งภูเขาศิลา
ไม่กำหนัดในอารมณ์
อันเป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด
ไม่โกรธในอารมณ์
อันเป็นที่ตั้งแห่งความโกรธ
จิตของบุคคลใด อบรมได้ดั่งนี้
ความทุกข์จะมีมาแต่ที่ใดเล่า ?


5.ภิกษุพึงเป็นผู้สำรวมจักษุ
ไม่พึงเป็นผู้โลเลเพราะเท้า
พึงเป็นผู้ขวนขวายในฌาน
พึงเป็นผู้ตื่นอยู่มาก
พึงเป็นผู้ปรารภอุเบกขา มีจิตตั้งมั่น
พึงเข้าไปตัดความตรึก
และตัดธรรมที่อาศัยอยู่แห่งความตรึก และความรำคาญ



เจริญในธรรมครับ.