ผมคิดอยู่นานว่าจะเขียนดีหรือไม่เพราะหลายเรื่องนั้นเหลือเชื่อ แต่ก็อยากให้ทุกท่านที่เคยทำบาปอย่างผมได้กลับตัวทันและได้รู้จักผลแห่งกรรมที่ส่งผลไม่เคยผิดตัวเลยแม้แต่คนเดียว

ผมอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้เป็นอุทาหรณ์และเป็นธรรมทานแก่ทุกๆท่าน เพราะเป็นเรื่องจริงๆของผมเอง ทำให้ผมจัดอยู่ในประเภทคนพิการประเภทหนึ่ง ซึ่งขาผมนั้นได้รับอุบัติเหตุมาประมาณสามสิบกว่าปี กระดูกที่โผล่ออกมาทันทีที่ได้รับอุบัติเหตุในครั้งนั้น ทำให้กระดูกขาบิดตัวไม่ตรง ทำให้ขาสองข้างของผมไม่เท่ากัน และเนื้อที่ถูกปั่นเละในซี่ของฟันเฟืองรถสามล้อปั่น ทำให้เป็นแผลเป็นมาจนถึงทุกวันนี้

ผมจำภาพวันนั้นได้ดีครับ ทันทีที่หลายๆคนได้แกะขาผมออกมาจากโซ่รถสามล้อปั่น ผมก็พยายามยืนขึ้นแต่ขาผมพับเข้าทันที ไม่สามารถยืนได้ กระดูกขาที่โผล่ออกมาทำให้คนอื่นๆตกใจ สยดสยองแก่ทุกๆคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ในตอนนั้น

ผมได้คิดแต่โทษเพื่อนๆที่มีส่วนทำให้ผมได้รับอุบัติเหตุในครั้งนั้น คิดว่าเพื่อนเตะขาเราเข้าไปเพราะตอนนั้นต่างคนต่างสนุก แต่ในส่วนลึกเราก็โทษตัวเองด้วยที่ประมาทด้วย

หลังจากอุบัติเหตุในครั้งนั้นผมกลายเป็นคนเดินขากระเผก ไม่เท่ากัน เวลานั่งขัดสมาธิแล้วเข่าชี้เด่ขึ้นมา ทำให้ปฏิบัติธรรมไม่สะดวก และเห็นได้ชัดเจนเลยว่า ขนาดของขาสองข้างไม่เท่ากัน ใครๆก็สังเกตเห็นได้ว่าผมเดินผิดปกติ ไม่เหมือนคนทั่วไป

สำหรับผมแล้วหมดหวังครับ เพราะได้ขนาดนี้ก็บุญแล้ว ไม่ต้องตัดขาเป็นคนพิการขาขาด แค่นี้ก็ถือว่าดีสุดๆแล้ว เรื่องการรักษาคงยากครับ เพราะจะผ่าตัดเพื่อจัดกระดูกขาและให้ขาทั้งสองข้างยาวเท่ากันคงหมดหวังสำหรับผม ก็ต้องยอมรับสภาพกันไป ไม่ให้ความสนใจเรื่องนี้อีกต่อไป

เดี๋ยวมาเล่าต่อครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับขาเป๋ๆของคนอย่างผม