อันพยายามรีบเร่งรักษาศีลให้บริสุทธิ์เข้าไป เพราะว่าเมื่อบุคคลไม่เพียรละบาปออกจากตนแล้ว เมื่อบุญเก่านี้หมดลงแล้ว บาปก็ฉุดคร่าเอาดวงจิตวิญญาณอันนี้ไปสู่นรกอบายภูมิ นี่เป็นธรรมดาอยู่อย่างนี้ สัตว์โลกทั้งหลายนะ ถ้าผู้ที่รู้ตัวเองนี้แล้วเว้นบาป ไม่ทำบาปเลยในชีวิตที่เกิดมาชาติหนึ่งหนึ่ง หาหนทางเว้นจากบาปกรรมให้ได้แล้วก็ตั้งใจบำเพ็ญบุญกุศลให้เจริญงอกงามขึ้นในตน

แล้วก็พยายามฝึกจิตใจอันนี้น่ะอย่าให้มันมัวหมอง ให้มันร่าเริงบันเทิงอยู่ในบุญในกุศล อย่าให้มันเป็นคนเจ้าโมโหโทโส อันนั้นมันเป็นบาปอกุศล การที่เราอภัยให้แก่บุคคลผู้ล่วงเกินตนอย่างนี้นะ นั่นแหละส่อแสดงถึงจิตใจของผู้นั้นเป็นบุญเป็นกุศล มีเมตตาธรรม กรุณาธรรม อยู่ในใจ ก็จะไม่ได้เบียดเบียนบุคคลใดสัตว์จำพวกใด เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่มีบาปติดตัว นั่นแหละให้เข้าใจ

เพราะอายุสังขารที่ดวงจิตอาศัยอยู่ในปัจจุบันนี้มีน้อยนิดเดียวหนึ่ง คิดดูให้ดีไม่ทราบจะทำบาปไปทำไมน่ะ ในเมื่อกายวาจาทำสิ่งที่เป็นบาปเป็นโทษ แต่ “ใจ” ต่างหากเป็นผู้รับผลของบาปกรรมที่กายวาจาทำพูดไปนั้น พิจารณาให้มันเข้าใจให้ดี

...หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ...