เรียน ท่านอาจารย์สนอง ที่เคารพอย่างสูง
หนูขอเรียนถาม ดังนี้

เวลาพูดกับใคร คู่สนทนามักจะตะคอก ตะหวาด
(ส่วนใหญ่ น้อยมากที่พูดจาด้วยดีดี)
หากอยู่ในกลุ่มผู้คนหลายคน คู่สนทนาพูดกับคนอื่นดี
แต่หันมาทางหนู ก็จะใช้ถ้อยคำที่กระด้าง หรือไม่ก็ตะคอก
เป็นมาตั้งแต่หนูจำความได้ แม้แต่พ่อกับแม่
ไม่ทราบหนูทำกรรมอะไรไว้
เคยไม่ใส่ใจ คิดว่าเขาเป็นเช่นนั้นเอง
แต่แปลกตรงที่ เวลาเค้าพูดกับคนอื่นเขาพูดดี
แต่พอหันมาพูดกับหนูพูดไม่ดี
ปัจจุบันหนูเริ่มอาย อดทนไม่ได้ โต้ตอบกลับ
บางรายก็เลิกปฎิบัติเช่นนั้นกับหนู
แต่บางรายกลับกลายเป็นทะเลาะกัน
ที่น่าสนใจคือ ผู้คนรอบข้างเข้าข้างคนที่ตะคอก
ตะหวาดหนูทุกราย มีน้อยรายที่เฉย ๆ
(เขาคงไม่อยากยุ่ง หนูเข้าใจ)
หรือหากมีผู้ใดสนใจให้ความเมตตาเอ็นดู(เพื่อนฝูงผู้ใหญ่)
ก็จะมีคนคอยทำให้ผู้เมตตามีอันต้องเข้าใจผิดในตัวหนู
แปลกจริง ๆ ค่ะ


ทำให้หนูไม่อยากเข้าสังคม
ทราบดีว่าเราอยู่คนเดียวไม่ได้ต้องพึงพาอาศัยซึ่งกันและกัน
แต่มีเฉพาะหนูเท่านั้นที่ไม่คิดทำร้ายจิตใจใคร
รักษาน้ำใจทุกคนที่สมาคมด้วย
กรรมอะไรคะ อายุก็จะ 50 ปีแล้ว กรรมยังไม่เบาบางลงเลย


หนูนั่งสมาธิคะ ศึกษาจากคำตอบของอ่านอาจารย์บ้าง
อ่านหนังสือธรรมะบ้าง
ตั้งแต่เข้าเรียนประถม 1 ได้ผลน้อยมากค่ะ
ถึงแม้จะถึงขั้นกำหนดเวลาตื่นนอนได้
หนูเพียงอยากเย็น จิตสงบ หรือหนูคาดหวังน้อยไป
ขาดแรงจูงใจ ท่านอาจารย์ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ
(กุศลอื่น ๆ ทำบ้างเป็นครั้งคราว ไม่มีกำหนดเวลา
หากมีโอกาสหนูก็ทำบุญ
เพียงแต่บุญใหญ่มาก ๆ ยังไม่มีโอกาสเลยค่ะ)

กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์ อย่างสูงมา ณ โอกาสนี้

หนูนา


::: คำตอบ :::

การโต้ตอบด้วยวาจาที่ไม่ดี หรือการทะเลาะเบาะแว้ง
ย่อมทำให้ความไม่สบายใจเกิดขึ้น
การกระทำเช่นนี้ถือว่าเป็นบาป
ผู้ใดประพฤติกรรมไม่ดี ผลไม่ดีย่อมเกิดขึ้นกับผู้นั้น
ตรงกันข้าม ผู้ใดให้อภัยในทุกครั้งที่มีเหตุขัดใจเกิดขึ้น
ผู้นั้นย่อมมีอารมณ์สงบเย็น (เมตตา)
แล้วอารมณ์ไม่อยากได้ (โทสะ)
หรือการถูกตะคอกใส่ย่อมไม่เกิดขึ้น … . พิสูจน์ไหม ?

ที่มา... http://www.kanlayanatam.com/