สองพันหกร้อยปี เป็นสักขีความยิ่งใหญ่
ปลดบ่วงหมู่เวไนย ได้พ้นไปตามพระองค์

สังสาฯสุดอันตราย ซ้ำมากมายหลายพิษสง
หากพุทธยังยืนยง ก็ยังคงมีช่องทาง

กระแสวัตถุธรรม แม้กระหน่ำมาขัดขวาง
เป็นได้เพียงบ้านร้าง งามพิลาศแต่ปราศคน

เนื่องด้วยเหล่าชาวพุทธ ไม่สะดุดมิสับสน
หมายมุ่งเพื่อฝึกตน ไม่เปปนกับความลวง

ให้กลับมากลายกร้ำ เข้ารัดซ้ำเป็นโซ่บ่วง
วันร้ายก็กลายพ่วง กระชากรัดมัดจนตาย

วันนี้พระราชทานเพลิง พระสรีระน่าใจหาย
ธรรมแท้มิเคยตาย แม้พระองค์ไม่ทรงชนม์

กี่พันกี่หมื่นปี จะยอมพลีเพื่อฝึกฝน
ขัดเกลาในตัวตน เพราะเห็นค่าว่าสิ่งดี

แม้นพ้นวันนี้ไป ก็มิใช่จะหันหนี
กตัญญูกตเวที องค์สูงสุดเป็นพุทธบูชา

วันนี้เป็นวัน อัฐมีบูชา พระราชทานเพลิงพระสรีรกาย หลายวัดมีเวียนเทียน
อย่าลืมไปกันนะครับ พิธีการเหมือนวิสาขบูชาแต่บทสวดหรือคำกล่าวคนละอย่าง
วันแสนเศร้าวันหนึ่งในอดีต(จนถึงปัจจุบันและในกาลอนาคต)ที่เป็นสัญลักษณ์บอก
ว่าแต่นี้ไปไม่มีพระองค์อีกต่อไปแล้ว คืนถิ่นไม่เคยลืมที่พระองค์ตรัสว่า ธรรมวินัย
อันใดที่พระองค์ตรัสไว้ดีแล้วจักเป็นศาสดาของพวกเราต่อไป และ ไม่เคยเห็นพระ
วาจาเป็นสิ่งเล็กน้อยเลยจะทำให้ดีที่สุดเพื่อถวายเป็นพุทธบูชาเสมอ เพราะแม้เราเคารพ
ผู้อาวุโสท่านอื่นแต่ก็ไม่เคยยึดเป็นที่พึ่งเป็นสรณะเลย ถ้าไม่ใช่พระรัตนตรัยแล้วสำหรับ
ผมทางอื่นหรือสิ่งอื่นไม่มี